Japan is een fascinerend land. Modern, beschaafd en een mondiale technologische trendsetter. Maar ook: regel is regel. Het woord flexibiliteit lijkt niet in het woordenboek te staan, zoals veel collega’s en ik ondervonden in het mediahotel in Shiroko.

Na een dag en nacht in Nagoya hoefde ik me woensdagochtend niet te haasten op tijd in Shiroko, een treinreis van 51 minuten, te zijn. De inchecktijd van het mediahotel (kamers van 8m2 voor €125 per nacht) is drie uur. Stipt. Eerder komen, zo weet ik uit ervaring, heeft geen enkele zin. Praten als Brugman ook niet. Als je denkt iets eerder je kamer in te kunnen, heb je het mis.

Toch was ik om kwart over twee al in het hotel. Aangezien ik in Nagoya vroeg (10 uur) mijn kamer uit moest en het hard regende, waren er weinig geschikte opties de dag daar verder vol te maken. En wie weet, misschien zouden de receptionisten in Shiroko dit keer toch iets coulanter zijn? Toen ik bij het hotel aankwam wist ik meteen weer beter. Er zaten al enkele buitenlandse collega’s in de zielloze lobby achter de laptop stukjes te tikken om de tijd tot drie uur vol te maken. ‘Nog even geduld’, lachte een Duitse collega, toen hij mij zag. Geen probleem, hoor. Ik had niet anders verwacht.

Op weg naar drie uur stroomde de ruimte vol met nog meer koffers en collega’s. Op een gegeven moment telde ik er elf. Een paar Fransen, kennelijk voor het eerst in dit hotel, deden eerst nog moeilijk tegen de receptioniste, een jonge Japanse die nauwelijks Engels sprak. ‘Zinloos’, zei ik. ‘Drie uur is hier drie uur.’ Het protocol wordt in Japan nooit verbroken.

Klokslag drie uur werden de kamersleutels uitgereikt. De receptioniste deed dat dan wel weer op typisch Japanse wijze: ze werden verdeeld op volgorde van aankomst. Zo precies zijn Japanners nu eenmaal. Na de Duitse collega’s was ik aan de beurt, net voor de grote drukte aan.

Andere drukte was er een paar uur later, recht voor het hotel. Vanuit mijn kamer hoorde ik eerst veel en hard geschreeuw, daarna een knal. En vervolgens nog meer geschreeuw. Binnen een paar minuten stond het hele politiekorps van Shiroko, zo leek het, voor de grote drogisterij waar de amok was. Wat er nou precies gebeurd is, weet ik niet. Maar na een uur ging de winkel weer open en was de rust in slaapstad Shiroko teruggekeerd.

Praten als Brugman – in uniform – werkt soms gelukkig wél.