Achtergrond: James Hunt, de levensgenieter

24 oktober 1976 is de dag waarop James Hunt zijn droom zag uitkomen. Vandaag is het exact veertig jaar geleden sinds hij op de Fuji Speedway Formule 1-wereldkampioen werd. Voor Hunt zou het bij dat ene kampioenschap blijven, maar dat houdt niet in dat hij niet alles uit zijn tijd in de Formule 1 heeft weten te halen.

James Hunt was voor velen de belichaming van de ideale Formule 1-coureur. Het was een periode waarin een Formule 1-coureur het zich nog kon veroorloven om er een extravagante, levensgenietende levensstijl op na te houden. De Engelsman stond erom bekend sigaret na sigaret weg te roken, (te) veel alcohol achterover te gieten en het bijzonder goed te doen bij de vrouwen. Maar dat niet alleen. Hunt had ook een uitzonderlijk talent voor het besturen van een racewagen, en liet geen kans onbenut om zijn concurrenten het nakijken te geven.

Hunt bracht zijn eerste drie seizoenen in de Formule 1 door bij het ‘feestteam’ van Lord Hesketh, Hesketh Racing, waar de alcohol ook tijdens het Grand Prix-weekend rijkelijk vloeide en de knappe dames regelmatig over de vloer kwamen. Desondanks deed het team het zeer aardig in de hoogste tak van de autosport. In 1975 pakte Hunt (en Hesketh Racing) zijn eerste overwinning in de Formule 1 in Zandvoort, tijdens de Grand Prix van Nederland. Voor Hesketh Racing was het ook meteen de laatste. De geldpot was leeg, en het doek viel aan het einde van 1975. James Hunt vertrok naar McLaren.

In 1976 krijgt James Hunt bij McLaren de kans om mee te doen om de overwinningen, en tegelijkertijd de kans om zijn droom waar te maken. Het leek echter het seizoen te worden van de grootste concurrent van Hunt, Niki Lauda. Ook wel ‘de rat’ genoemd. De verschillen tussen de twee waren overduidelijk. Lauda was berekenend, zorgde uitstekend voor zichzelf, en hield er geen roemruchte levensstijl op na. Er was echter één overeenkomst: beiden hadden een gigantisch talent.

Na zeven races had Lauda in zijn Ferrari een voorsprong opgebouwd van 35 punten. In die tijd werden slechts 9 punten uitgedeeld voor een raceoverwinning, en met nog zeven races te gaan leek het onwerkelijk dat Hunt die achterstand nog in zou lopen. Tot de Grand Prix van Duitsland op 1 augustus 1976. Niki Lauda crasht op de Nürburgring, zijn Ferrari vat direct vlam. Toegesnelde collega’s weten de Oostenrijker uit zijn Ferrari te trekken en daarmee zijn leven te redden, maar door de geïnhaleerde giftige rookstoffen en brandwonden belandt hij in een coma in het ziekenhuis.

De komende twee races komen op naam van James Hunt. Niki Lauda ging vanzelfsprekend niet van start, herstellende van zijn verwondingen. Hunt heeft nu nog maar een achterstand van 14 punten, maar met nog vier races te gaan maakt Lauda echter een ondenkbare comeback. Tot iedereens verbazing staat de Oostenrijker weer op het circuit. Sterker nog, hij was klaar om zich opnieuw in de strijd te mixen om het wereldkampioenschap. Lauda was doodsbang, maar wilde koste wat kost de wereldtitel winnen.

Inmiddels is het 24 oktober 1976. De laatste race van het Formule 1-kampioenschap van 1976 op de Fuji Speedway in Japan. In de voorgaande races heeft Hunt zijn achterstand op Lauda weten te verkleinen naar slechts drie punten. Het stormt in Japan. De regen komt met bakken uit de hemel. Hunt staat als tweede op de startopstelling, zijn grote concurrent één plek achter hem. Zo snel als de beslissende race van start gaat, zo snel komt die voor Niki Lauda ook weer ten einde. Tot grote paniek bij het Ferrari-personeel rijdt de Oostenrijker na twee rondes de pitstraat in. Hij beëindigt zijn race, omdat hij het door zijn slechte zicht en de verraderlijke weersomstandigheden te gevaarlijk vindt om door te rijden.

Aan drie punten heeft James Hunt genoeg om zijn droom te vervullen. Het wereldkampioenschap ligt voor het oprapen, een vierde plek was genoeg. De Engelsman leidt het overgrote deel van de race, maar zag zich genoodzaakt naar binnen te komen voor een nieuw setje banden na een lekke band. Hij zakt terug naar de vijfde positie en het wereldkampioenschap lijkt aan hem voorbij te gaan. Op een nieuw setje banden vliegt hij echter over het circuit en finisht op de derde positie. Met één punt voorsprong op Niki Lauda is hij wereldkampioen in de Formule 1.

Maar ondanks het uitkomen van zijn droom, dwaalden de gedachten van Hunt af naar zijn grote concurrent die zojuist het kampioenschap had verloren. De onderstaande uitspraak werd gedaan door James Hunt nadat hij het wereldkampioenschap had veroverd, en is typerend voor de vriendschap die zich had gevormd tussen de twee. De twee streden weliswaar met elkaar om het kampioenschap, maar hielden er een goede vriendschap en een respectvolle concurrentie op na.

“Ik heb met Niki te doen. (…) De omstandigheden waren gevaarlijk, en ik respecteer Niki’s besluit. Wat had hij anders moeten doen na het ongeluk dat hij heeft gehad? Om eerlijk te zijn wilde ik het kampioenschap winnen, en ik vind dat ik het heb verdiend. Maar ik ben ook van mening dat Niki het had verdiend om wereldkampioen te worden – en ik zou simpelweg willen dat we het konden delen.”
James Hunt na het winnen van het wereldkampioenschap in Fuji.

Zijn fans konden nog tweeënhalf jaar van Hunt in de Formule 1 genieten, maar hij kreeg na zijn kampioenschap niet meer de beschikking over een auto die in staat was om het kampioenschap te winnen. Hij verliet de sport middenin het seizoen van 1979, maar bereikte in zijn relatief korte carrière alles wat hij wilde bereiken. Eén wereldkampioenschap was genoeg.

De jaren na zijn Formule 1-carrière vielen hem zwaar. Een hardnekkige alcoholverslaving, gefaalde huwelijken, depressies en financiële problemen namen hun plek in zijn leven. In de laatste jaren van zijn leven vond hij dan toch geluk in de liefde, wist hij af te blijven van de alcohol en besteedde hij veel aandacht aan zijn gezondheid.

Een lang leven was echter niet voor James Hunt weggelegd. Op 45-jarige leeftijd overleed hij in zijn slaap, toen een hartaanval hem op 15 juni 1993 fataal werd. Dat hij vond dat er van het leven moest worden genoten, werd wel duidelijk in een deel van zijn testament. Daarin kwam naar voren dat Hunt een som geld had achtergelaten voor het moment waarop hij zou komen te overlijden. Van dat geld moesten zijn beste vrienden en vriendinnen maar een goed feestje bouwen, had hij erbij vermeld.

“Draag je alledaagse kleding, en vier een goed feestje.”
James Hunt in zijn testament.

Het was typerend voor de wereldkampioen.