Rob Kamphues is net als veel anderen verrast dat Lewis Hamilton in 2025 voor Ferrari gaat rijden. Maar zijn hart maakte een vreugdesprongetje.
Vorig jaar omstreeks deze tijd schreef ik op deze plek dat het tijdperk Hamilton definitief voorbij was. Dat zie ik nog steeds zo, hoor. We zitten midden in het tijdperk Max Verstappen. Zijn derde titel op rij heeft dat afdoende bewezen en titel nummer vier en vijf kun je wat mij betreft al met potlood invullen. Zelfs als Helmut Marko, Christian Horner, Pierre Waché en Adrian Newey allemaal tegelijk vertrekken, dan nog duurt het volgens mij tot 2026 voor het hele Red Bull Racing-imperium instort. Vreemde gedachte overigens, dat we over twintig jaar misschien Red Bull weer alleen kennen als een obscuur pepdrankje, net zoals Marlboro weer ouderwets giftige rookwaar levert en geen raceauto’s meer bouwt. Maar dit terzijde.
Lewis Hamiltons tijd in de spotlights zou er opzitten, beweerde ik een jaar geleden. En op die woorden kom ik nu terug. Ik zag dat verkeerd, ik geef het ruiterlijk toe. Ten eerste omdat Lewis het afgelopen jaar niet zoals verwacht om zijn oren werd gereden door George Russell, maar ten tweede en vooral omdat hij het lef heeft naar Ferrari te gaan. De wereld op zijn kop zou je zeggen, alsof Geert Wilders een regering vormt met Frans Timmermans.
Nou, zo bizar is het ook weer niet, want de zevenvoudig wereldkampioen heeft zijn bewondering voor het steigerende paard nooit onder stoelen of banken gestoken. Op internet slingeren er legio’s foto’s rond van de Brit voor een Ferrari-sportauto en het schijnt dat hij een zeldzame 599 bezit en twee La Ferrari’s. Wat mij eraan verbaast en waar ik Hamilton om bewonder is dat hij het aandurft over te stappen naar een team dat is gebouwd rondom Charles Leclerc, volgens velen de snelste man in de paddock over een ronde. Zo op het oog zou je zeggen dat hij klop gaat krijgen, zoals alleen Lance Stroll die van Alonso krijgt, ook dit jaar weer, let maar op.
‘Misschien heeft hij kantjes eraf gelopen’
Maar misschien heeft Lewis wel goed gekeken naar hoe Sainz het ervan afbracht afgelopen jaar. Die werd uiteindelijk ook niet zoek gereden door de Monegask, tweetiende in de kwalificatie weliswaar, maar in de race was Sainz Leclerc vaak genoeg de baas.
Misschien heeft Lewis na 2021 met die aftandse Mercedes er wel een beetje de kantjes af gelopen en was hij meer met zijn hoofd bij project 44 en zijn veganistische hamburgerketen. Het leek er afgelopen seizoen toch verdomd veel op dat hij een halve seconde sneller was zodra de auto wel een beetje tempo had. Wie weet wat een supergemotiveerde Hamilton kan als hij in 2026, mits dat Red Bull-imperium inderdaad instort, een Ferrari onder zijn kont krijgt die rijp is voor een wereldtitel. Ik denk dat Leclerc het dan alsnog heel moeilijk met Lewis krijgt en breekt er een tweede jeugd aan voor de Brit.
Maar geloof ik werkelijk dat hij alsnog die achtste titel pakt? Niet echt. Ik denk dat Max in een iets mindere auto ook iedereen de baas is en dat we in 2029 als hij gestopt is zeggen: Max was de allerbeste autocoureur aller tijden. Misschien wachten Alonso en Lewis daar wel op, dat Max eerder stopt dan zij en ze er nog net een titeltje tussendoor kunnen frutselen voor het tijdperk Piastri/Mclaren begint. Want dat gaat gebeuren in de toekomst. En als alles niet zo loopt als ik voorspel, mag je me daar in 2030 gerust mee om mijn oren slaan.
Maar een held is Lewis voor mij sowieso.
Deze column is ook terug te lezen in de nieuwste editie van FORMULE 1 Magazine dat nu in de winkel ligt.
