Tegenwoordig moeten de Formule 1-coureurs op hun woorden passen, zelfs op straffe van een taakstraf. Vraag dat maar aan Max Verstappen. Vroeger ging het er in de koningsklasse van de autosport totaal anders aan toe, met James Hunt als aanvoerder van een generatie vrijbuiters. Een portret van de laatste Playboy-racer in de Formule 1.
James Hunt zag eruit als een jonge God, sprak onberispelijk kostschool Engels, maar was tegelijk een ongeleid projectiel. Hunt ging zich liefst te buiten aan drank, drugs en vrouwen, leefde voortdurend in angst te verongelukken, schopte het tot wereldkampioen, en ging tenslotte aan zijn roem ten onder. Hij overleed in 1993.
James Hunt wordt vaak de laatste playboy-racer genoemd. Natuurlijk, je had nog lachebek annex womanizer Eddie Irvine en het feestbeest Kimi Räikkönen, maar zij maakten het niet zo bont en zeker niet zo in het openbaar als Hunt. Andere tijden.
Hunt liep met een beroemde badge op zijn overall: ‘Sex: Breakfast of Champions’. Hij bracht dat ook in de praktijk. Op het circuit, of desnoods in de ambulance. “Ik hou van auto’s, trofeeën en vrouwen,’ aldus Hunt, ‘maar auto’s zijn te groot en trofeeën te koud om mee naar bed te nemen, dus blijft er maar één ding over.”
(Tekst gaat verder onder de foto)
‘Pa, ma, ik word wereldkampioen’
Hunts welgestelde ouders vroegen zich regelmatig af wat er van hun zoon terecht moest komen. Tot hij op een dag hij thuis kwam met de mededeling: ‘Pa, ma, jullie hoeven je om mij geen zorgen meer te maken, ik word autocoureur en wereldkampioen.’ Het is dan halverwege de jaren zestig en autocoureurs komen bij bosjes om het leven op de circuits.
In 1968 koopt hij een Formule Ford, crasht dwars door een reclamebord en belandt in een meer: ‘Als ik veiligheidsgordels om had gehad was ik verdronken!’
Lees ook: Herinneringen aan Zandvoort: Hesketh en Hunt
Maar hij wint ook een race. Hij vindt zelfs een sponsor. Eind 1969 handhaaft hij zich als invaller voor Ronnie Peterson in de Formule 3. Drie Formule 3-seizoenen volgen, vol crashes, handgemeen en af en toe een zege. In Crystal Palace slaat hij een coureur met wie hij gecrasht is tegen de grond. Op Zandvoort schuift hij honderden meters ondersteboven over het asfalt het grind van de Tarzanbocht in. Zijn knokkels zijn tot op het bot afgeschuurd. De Engelse pers noemt hem ‘Hunt the Shunt.’ Toch begint hij het racen serieuzer te nemen: vanaf woensdag voor een race wordt hij niet meer dronken. Dan wordt hij ontdekt door Hesketh.
Lord Alexander Fermor-Hesketh, de derde baron Hesketh, had een hoop geld geërfd en verveelde zich. Om in het weekend wat te doen te hebben begon hij maar eens een raceteam. Na een turbulent jaar samen in de Formule 3, maakt Hunt zijn Formule 1-debuut voor Hesketh in Monaco. ‘The Good Lord’ heeft een March aangeschaft. Hij pakt verder uit met een helikopter, een Rolls Royce en druk bezochte feestjes op een enorm jacht.
Hunt ging voor iedere race over zijn nek
Tegenwoordig kijken we in de paddock nergens meer van op, maar voor 1973 was Hesketh’s entree extravagant. Wat kwamen ze doen? Alleen een beetje lol trappen? In feite wel. Maar engineer Harvey Postlethwaite prepareert de sponsorloze, hagelwitte March beter dan de fabrieksauto’s. Hunt finisht als derde in Zandvoort en als tweede in Amerika. De Lord krijgt er nu echt zin in. Voor 1974 mag Postlethwaite een eigen auto bouwen, de Hesketh 308. Hunt is door het team inmiddels omgedoopt tot ‘Superstar’. Maar de superster staat voor iedere race naast zijn auto te braken. Van de zenuwen.
Al in de juniorklassen ging Hunt voor iedere race over zijn nek, uit angst te crashen en zo al zijn investeringen in één klap te verliezen. In de Formule 1 staat er ineens veel meer op het spel: zijn leven. Geldzorgen zijn er gelukkig niet meer. Om de hoge Britse belastingen te ontwijken verhuist Hunt naar Spanje. Daar ontmoet hij Suzy Miller en trouwt met haar. Op zijn trouwdag, groots georganiseerd en gefinancierd door The Good Lord, is Hunt een wrak: hij is de avond tevoren stomdronken geworden, zich realiserend dat het huwelijk en vooral de huwelijkse trouw niks voor hem zijn.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Zijn eerste GP-zege is in Zandvoort
In 1974 heeft Hunt drie derde plaatsen behaald. In 1975 moet het beter. Serieuzer. Geen heli meer, geen Rolls, geen party’s. Er moet maar eens gewonnen worden, dat levert geld op. Want de bankrekening van The Good Lord begint te slinken. In Argentinië wordt Hunt tweede, in Brazilië scoort hij nog een punt, maar dan volgen er niets dan uitvalbeurten.
Op 22 juni is de Grand Prix van Nederland op Zandvoort. Het regent. En het waait. Waait het droog? Buienradar bestaat nog niet. De topteams aarzelen over een droog- of natweer-afstelling. Bij Hesketh zien ze wat blauw aan de hemel: ze gaan voor droog weer. De regen stopt en de baan droogt op.
Houdt hij dit keer zijn hoofd erbij?
Hesketh gokt en haalt Hunt al in de zevende ronde binnen. Bandenwissels duurden destijds tien keer zo lang als nu, dus Hunt komt bijna achteraan, als negentiende, weer de baan op. Maar na wat glibberen is hij sneller dan de rest, en schuift naarmate meer coureurs de pits opzoeken weer naar voren, tot hij in ronde vijftien aan de leiding rijdt. Nog zestig ronden te gaan. Zestig! Houdt hij dit keer zijn hoofd erbij?
Ronde na ronde komt Lauda dichterbij. In de slotfase drukt Lauda de markante voorvleugel van zijn Ferrari regelmatig onder de achtervleugel van de Hesketh. Maar Hunt blijft cool en wint. Zijn eerste Grand Prix-zege. Het is nog lang onrustig in de duinen. Hunt viert feest met de fans op de camping, deelt handtekeningen uit en regelt extra bier. Die ene zege is echter niet genoeg voor Hesketh. Aan het eind van het seizoen is het geld op. Maar als Fittipaldi in de winter besluit om voor zijn broer bij het Braziliaanse Copersucar te gaan rijden, komt er voor Hunt een zitje vrij bij McLaren.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Hunt is meer in het nieuws door zijn scheiding
McLaren is de enige serieuze concurrent voor Ferrari in 1976. Lauda domineert en lijkt lange tijd eenvoudig op weg naar zijn tweede wereldtitel. Hunt is meer in het nieuws door de scheiding van zijn echtgenote. Op de circuits voelde Suzy zich slechts ‘een reserveonderdeel’, in de winter is zij verliefd geworden op de veel oudere filmster Richard Burton, die voor haar zijn vrouw Elizabeth Taylor verlaat. Het raceseizoen is vol rare incidenten en controversen. Lauda krijgt een ongeluk met een tractor en rijdt in Spanje met gebroken ribben, Hunt wordt na die race gediskwalificeerd wegens een te grote achtervleugel en wint in Engeland illegaal in de reserveauto. De zege in Engeland verliest hij, die in Spanje krijgt hij terug. Maar het grote keerpunt komt op de Nürburgring.
Lauda’s Ferrari raakt van de baan, vliegt door de hekken en slaat tegen een rotspartij. De wagen caramboleert terug de baan op en vliegt in brand. Lauda wordt door zijn collega’s ternauwernood gered uit de vlammen. Terwijl Lauda vecht voor zijn leven, doet Hunt wat hij moet doen: hij wint. Hij wint daarna ook op Zandvoort en later in Canada en Amerika.
Hunt wordt uitgejoeld en bespuugd
Op Monza is Lauda teruggekeerd, maar het ongeluk en de angst zitten nog in zijn lijf. Hunt valt uit en wordt uitgejoeld en bespuugd door de tifosi. Lauda finisht als vierde. Het bizarre seizoen komt tot een apotheose in Japan. Het is de allereerste Grand Prix van Japan en vanwege alle dramatiek wordt de race voor het eerst wereldwijd live uitgezonden. Hunt staat nog maar drie punten achter op Lauda.
Het regent echter dat het giet op het circuit van Fuji. Veel coureurs willen niet starten. Vandaag de dag zou er ook niet gereden zijn, maar Bernie Ecclestone denkt in 1976 aan de televisiegelden en jaagt iedereen de baan op. “In een ideale wereld zouden Niki en ik de titel delen”, verklaart Hunt. Maar bij de start speert hij weg. Als enige heeft hij nog een beetje zicht, de rest verdwijnt in nevelen. Ergens in het midden staat Lauda doodsangsten uit, en na twee ronden besluit hij te stoppen: te gevaarlijk. Hunt ligt lang op titelkoers, tot een lekke band, vijf ronden voor de finish, hem terugwerpt. Met een aantal alles-of-niets ronden vecht hij zich terug naar plek drie, precies genoeg voor de wereldtitel.
(Tekst gaat verder onder de foto)
‘Leven vergald door nodeloze trofeeën’
“Jullie hebben geen idee wat het betekent om wereldkampioen te zijn”, vertelt Hunt begin 1977 terug op de circuits. “De laatste maanden heb ik elke dag veertien tot twintig uur per dag gewerkt. Ik moet hier verschijnen, daar verschijnen. Bekers in ontvangsten nemen, oorkondes. Wat moet ik daarmee? Mijn leven wordt vergald door nodeloze trofeeën.”
In de paddock lijkt hij meer dan ooit de vrijbuiter. Omringd door een lawaaierige entourage, altijd een backgammonspel onder de arm, voortdurend achter vrouwen aan en een grote mond tegen journalisten. Op deftige gala’s verschijnt hij het liefst gekleed in een T-shirt en op blote voeten. Volgens zijn oude mentor Horsley is Hunt niks veranderd, alleen nu hij wereldkampioen is, valt het iedereen op.
Het racen zelf gaat minder. De McLaren M23 is verouderd en de nieuwe M26 is geen topauto. Hij wint in Engeland, door pech van John Watson. En aan het eind van het seizoen wint hij nog in Amerika en Japan. Lauda is dan al lang en breed wereldkampioen. Op Zandvoort maakt hij ruzie met Mario Andretti nadat ze elkaar in de Tarzanbocht van de baan hebben gereden. In Canada, na een crash met teamgenoot Jochen Mass, slaat hij een marshal neer die hem wil beletten de baan over te steken. De Engelse kranten koppen: Hunt the Punch. Meer en meer krijgt hij het imago van de Bad Boy, maar eenmaal dichterbij valt iedereen toch weer voor zijn ontwapenende, jongensachtige charme.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Hunt keek de dood in de ogen
In 1978 heeft Hunt, net als de rest van het deelnemersveld, niets in te brengen tegen Lotus’ ground-effect auto’s. In september is hij betrokken bij de massacrash vlak na de start op Monza. Hunt is een van de coureurs die Peterson uit zijn brandende auto redt, maar ook leidt hij de hetze tegen Riccardo Patrese, die onterecht de schuld krijgt van het ongeluk. Peterson overlijdt in het ziekenhuis.
Hunt heeft de dood in de ogen gekeken. Hij heeft echter net een contract getekend bij Wolf Racing. Eigenlijk wilde hij al stoppen met racen, maar met een destijds riant salaris van één miljoen dollar heeft de Canadese multimiljonair Walter Wolf hem nog één keer over de streep getrokken. Het wordt niks. De Wolf WR7 is te langzaam en Hunt te nerveus. Na de race in Monaco stopt hij voorgoed met racen.
Hunt wordt Grand Prix co-commentator bij de BBC. Het publiek is dol op hem, omdat hij ook in zijn commentaar geen blad voor de mond neemt en coureurs genadeloos afserveert. In die jaren leidt hij een uitbundig leven vol seks, drank en drugs, met zijn nieuwe vrouw, Sarah Lomax. De tabloids doen uitvoerig verslag. Maar zodra ze halverwege de jaren tachtig twee kinderen krijgen, gaat het mis. Hunt wordt depressief. Hij kan alle verantwoordelijkheid niet aan. Een nieuwe scheiding volgt. Hij gaat door een diep dal, maar stopt uiteindelijk met drinken en feesten en begint een geordend en gelukkig leven. Gesteund door een nieuwe vriendin, Helen Dyson.
Helaas is het van korte duur. Op 15 juni 1993 overlijdt hij aan een hartaanval.
Bestel hier onze Classic Special
Lees andere historische verhalen over de Formule 1 in de Classic Special 2023 van FORMULE 1 Magazine. In deze extra dikke Classic Special nog veel meer boeiende verhalen, interessante reportages, achtergronden en interviews over 100 jaar Grand Prix-racing. Met onder meer:
- De allereerste overwinning van Ayrton Senna
- Het Formule 1-avontuur van Jan Lammers
- James Hunt: de laatste playboy racer
- Reportage: bad boys in de Formule 1
- Foto’s: De mooiste liveries door de jaren heen
- Reportage: De horrorcrash van Jackie Stewart
- Eregalerij: de mooiste foto’s van de grootste kampioen
Gratis verzending in Nederland!
