Formule 1 duikt elke woensdag voor een Grand Prix in de geschiedenisboeken. Vandaag de vijf meest memorabele edities van de GP van Canada.

5. 2008
Die is er geweest, denken de meeste Formule 1-fans als ze Robert Kubica de zwaarste klap in jaren zien maken, tijdens de GP van Canada in 2007. De BMW-Sauber van de Pool is totaal verwoest, Kubica’s voeten bungelen bijna uit de verbrokkelde neus. Tot ieders opluchting komt Kubica er met slechts een hersenschudding en een verstuikte enkel vanaf. Een jaar later staat hij dus gewoon weer aan de start op het Circuit Gilles Villeneuve. Dit keer zal de race een heel ander verloop kennen. In een chaotische wedstrijd komt Kubica dertig ronden voor de finish als leider bovendrijven. Hij houdt de positie vast en wint, al eerste Pool ooit. Kubica weet dan nog niet dat het door een ernstig rallyongeluk in 2011 ook zijn laatste triomf zal blijven.

4. 1999
Zeg je Grand Prix van Canada, dan zeg je Wall of Champions. De reputatie als kampioenenverslinder van de betonnen baanafzetting begint in 1999. Dat jaar gaan tijdens de race vier rijders de muur bij het uitkomen van de laatste chicane in. Op zich niks geks, want in die bocht crashen elk jaar wel coureurs. De muur staat er immers centimeters naast de racelijn. Maar in 1999 is de schroothoop net iets exclusiever dan normaal: de auto’s van liefst drie voormalige wereldkampioenen staan erbij. Eerst crasht Damon Hill, vijftien ronden later Michael Schumacher en vijf ronden daarna thuisrijder Jacques Villeneuve. Voor de Canadees is het niet de eerste keer: in 1997 eindigde zijn race op dezelfde plek. De enige kampioen die in 1999 níet crasht, is Mika Häkkinen. Die doet wat kampioenen horen te doen, en wint de race.

3. 2000
Hij was soms een wat grillige coureur, maar als het regende toonde Max’ vader Jos Verstappen steevast zijn grote talent. Brazilië 1996, Maleisië 2001: stuk voor stuk regenraces waarin Jos excelleerde. Maar die Grands Prix verbleken bij Canada 2000. Verstappen start de wedstrijd in een oranje helm, om het Nederlands Elftal te steunen op het EK. Halverwege de wedstrijd plenzen plots de regendruppels neer op het felgekleurde hoofddeksel. Het startsein voor Verstappen, die dan nog ruim buiten de punten rijdt, om te beginnen aan een inhaalrace. Hij stuurt zijn oranjezwarte Arrows op razend knappe wijze langs Ralf Schumacher, Alexander Wurz en Jarno Trulli. Als de finishvlag valt, scheurt Verstappen als vijfde rond op het drijfnatte circuit.

2. 1991
Uitvallen in de laatste ronde is altijd pijnlijk. Maar de manier waarop Nigel Mansell de Grand Prix van Canada in 1991 moet verlaten, is pas echt een ellendige. In zijn Williams pakt de besnorde Brit bij de start de leiding, om vervolgens pijlsnel bij de rest van het veld weg te scheuren. Bij het ingaan van de laatste ronde ligt Mansell bijna een minuut voor op nummer twee Nelson Piquet. Wetende dat de overwinning hem niet meer kan ontgaan, begint hij alvast naar het publiek te zwaaien. En dan, terwijl hij door de hairpin rijdt, valt Mansells bolide opeens stil. Is het een mechanisch probleem, zoals hij zelf volhoudt? Of heeft hij de auto laten afslaan omdat hij te druk was met juichen? Het doet er niet toe – een stomverbaasde en dolgelukkige Piquet profiteert en pakt de laatste zege van zijn carrière.

1. 2011
Hij maakt geen schijn van kans meer – dat weet Jenson Button dondersgoed, halverwege de GP van Canada van 2011. Na botsingen met McLaren-teamgenoot Lewis Hamilton en Fernando Alonso, een lekke band en een drive through-penalty ligt Button 21ste en laatste. Maar de race vindt plaats op nat asfalt, is zelfs al twee uur lang gestaakt: precies de omstandigheden die Button prettig vindt. Hij begint aan een inhaalrace, en wringt van achteruit langzaam door het veld. Een paar ronden voor het einde ligt hij tweede. Op zich al een onmogelijke prestatie, maar het wordt nog mooier. In de laatste ronde gaat leider Sebastian Vettel in de fout. Button glipt er voorbij en pakt zijn knapste overwinning, last to first.