Na een afwezigheid van dertien jaar keerde de Formule 1 vorig jaar terug in Mexico, en dat mocht gevierd worden. Met een grootscheepse modernisering van het oude Hermanos Rodriguez-circuit, én door de plaatselijke racefans, die massaal op de race afkwamen. 135 duizend toeschouwers zagen hoe Ferrari een van de slechtste races in zijn geschiedenis meemaakte, hoe Max Verstappen negende werd, en hoe Nico Rosberg afgetekend naar de overwinning reed. De huldiging van de Duitser maakte het feest extra speciaal. Die vond namelijk plaats in het kolkende honkbalstadion waar het circuit in de laatste sector doorheen loopt. 4. 1992
De Grand Prix in Mexico-Stad in 1992 eindigde zoals zoveel races dat seizoen: met een één-twee voor Williams. Bijzonderder was de coureur die naast Nigel Mansell en Riccardo Patrese op het podium stond, en later zelf heel wat wedstrijden zou domineren. Het was de jonge Duitser Michael Schumacher, bezig aan zijn eerste volledige Formule 1-seizoen. Dankzij een vroege inhaalactie op teamgenoot Martin Brundle en een uitvalbeurt van Ayrton Senna, reed de Duitser naar het eerste podium van zijn Formule 1-loopbaan. Er zouden er nog 154 volgen.
Michael Schumacher heeft zojuist voor het eerst op een F1-podium een fles champagne leeg gespoten.
Een derde plek en een handjevol punten; meer had Gerhard Berger nog niet bij elkaar gereden aan de vooravond van de Grand Prix van Mexico, de voorlaatste race van het seizoen 1986. Op het vernieuwde Autodromo Hermanos Rodriguez deed Berger op zaterdag niettemin goede zaken: hij kwalificeerde zich als vierde. Een dag later zag de Oostenrijker zich op de grid omgeven door auto’s op Goodyear-banden. Van doorslaggevend belang, zo bleek. De Goodyears sleten als een gek onder de gloeiende Midden-Amerikaanse zon, toppers als Senna en Prost moesten wel een pitstop maken voor verse banden. Berger daarentegen reed op Pirelli’s, en die deden het een stuk beter. Zonder te stoppen reed hij richting een klinkende zege, zijn eerste én de eerste voor zijn team Benetton. 2. 1970
Niet minder dan 200 duizend fans verdrongen zich rondom de piste bij de Mexicaanse GP van 1970. Veel te veel. De toeschouwers braken hekken af, stonden op het gras naast het circuit en staken de baan over. De boel afblazen was geen optie – de organisatie vreesde voor rellen als dat zou gebeuren. Nadat het publiek zoveel mogelijk was teruggedrongen, ging de race met een uur vertraging alsnog van start. Jacky Stewart viel uit door een botsing met een hond, Jacky Ickx en Clay Regazzoni bezorgden Ferrari een dubbelzege. Direct na de finish bestormde de mensenmassa de baan, zodat coureurs die nog niet gefinisht waren, stapvoets verder moesten rijden. Als gevolg van de chaos verdween Mexico van de kalender, om pas in 1986 weer terug te komen.
Jack Brabham raast langs Mexicaanse racefans die op amper twee meter van het asfalt in het gras zitten.
Alain Prost greep in 1990 de overwinning in Mexico-Stad, maar veel fans herinneren zich het epische gevecht dat zijn Ferrari-teamgenoot Nigel Mansell leverde met Gerhard Berger een stuk beter. Drie ronden voor de finish reed Mansell op de derde plaats vlak achter Berger, die hem net had ingehaald. Vastbesloten zijn positie terug te winnen, loerde de Brit op een gaatje. Dat zag Mansell op een plek waar niemand het verwachtte: de beruchte, bloedsnelle rechterdoordraaier Peraltada, waar de snelheden de 250 km/h aantikten. Hij zette zijn Ferrari er aan de buitenkant naast. Berger kon niet anders dan zwichten voor zoveel bravoure, en Mansell pakte met de adembenemende manoeuvre zijn tweede plek terug.
