Woensdag 14 mei is in Rotterdam de film 1 Life on the Limit in Nederland in première gegaan. Een Amerikaanse docufilm over de veelgeroemde gouden jaren van de Formule 1 – de sixties en de seventies. Auto’s met gigantische vleugels, brede banden en drielitermotoren. Een ruige periode ook, waarin de dood meereed over het circuit. In de film komen alle coryfeeën uit de Formule 1 aan het woord. En wie zien we daar ineens tussen? Onze columnist, Koen Vergeer. We zijn meteen gaan vragen hoe het zit.

Hoe kom jij nou in een Amerikaanse bioscoopfilm over de Formule 1 terecht?
Op een middag werd ik gebeld door ene Mike uit Engeland.  Of ik de schrijver van het boek Formula One Fanatic was. Ja dat was ik. Of ze mij een keer mochten interviewen voor een documentaire. Ik vond het best. Oké, binnenkort hoorde ik meer, hij stuurde alvast een linkje met informatie over het hele project. Bleek het een film te worden waarin ook Jackie Stewart, Niki Lauda en Jody Scheckter geïnterviewd werden. De volgende dag las ik ergens dat Bernie Ecclestone himself de documentairemakers zijn zegen had gegeven. Het werd serious business! Mario Andretti, Max Mosley, Michael Schumacher, Damon Hill, Emerson Fittipaldi, alle kanonnen uit de Formule 1 werden voor de camera gehaald…

Niks mis mee toch?
Nee, absoluut niet. Maar toen ik al die namen zag dacht ik dat iemand mij ongelofelijk in de maling zat te nemen. Ik moest tickets boeken naar London, daar zou ik in een chique hotel vlakbij Gatwick geïnterviewd worden. Weet je, zelfs toen ik in het vliegtuig stapte geloofde ik het nog niet helemaal. Ergens zat iemand in een internetcafé gigantisch om mijn ijdelheid te schateren.

Maar het was echt.
Helemaal. Ik was wel opgelucht toen ik Mike ontmoette bij de Starbucks op Gatwick. De volgende ochtend kwam de crew uit de States. ’s Ochtends stond ik op het programma, ’s middags John Surtees. Ze zouden een kwartiertje filmen. Het werd uiteindelijk drie kwartier. Ze werden steeds enthousiaster achter die camera. Ik vertelde tenminste vrijuit. Al die petrolheads die ze al hadden gesproken, bleven zo op hun hoede, vonden ze.

En daarna?
Ik hoorde heel lang niks meer. Project ter ziele zeker. De film over Senna verscheen, en daarna Rush. Ik dacht: ze zullen mijn aandeel wel hebben geschrapt. Tot Mike ineens via de mail meldde dat ik in de film zat, met meer air-time dan sommige wereldkampioenen. Ze wilden ook nog wat tekeningen uit mijn plakboeken hebben en een stukje film dat mijn vader nog geschoten heeft op Zandvoort. Het zit er allemaal in.

Tevreden met het resultaat?
Ik vind het nog steeds geweldig kicken dat ik in één film zit met al die giganten uit de racerij. Echt mijn jeugdhelden. Ergens blijf ik toch altijd dat jochie van een jaar of elf dat raceauto’s kijkt. Maar het is een rake film. Hij geeft goed weer hoe het toen was. Het publiek zat veel dichter op de baan, de auto’s hadden allemaal een uitgesproken karakter, net als de coureurs. Het was chaotischer, vrolijker en avontuurlijker. Je moet ook bedenken dat tot halverwege de jaren zeventig de Formule 1 zelden live op de televisie te zien was.

Ho ho, horen we nu opa vertellen dat vroeger alles beter was?
Haha, ja kinders, zo was het. Maar lang niet alles was beter. Om de haverklap verongelukten er coureurs. In de Formule 1 wel één of twee per jaar, maar ook in andere raceklassen. Dat zie je ook terug in de film. Op een of andere manier is hij heel bruut. Maar zo was het ook. Die racerij draafde maar door, of er nu doden bij vielen of niet. Het hoorde er gewoon bij. Echt, zo was het. Elke keer weer schrok je je kapot, was je verdoofd en vervuld met afkeer van die onzin, totdat hop! daar viel de vlag weer, en scheuren maar. Onvoorstelbaar, echt onvoorstelbaar, ook voor mij hoor, vanuit ons perspectief van nu.

Is de film beter dan Rush?
Niet te vergelijken. Rush is kunst, esthetischer, met een verhaal, met romantiek en humor. 1 Life on the Limit is een documentaire. Het is allemaal veel rauwer, harder, rommeliger. Gewoon zoals het was. Er zit geen verhaal in. Daar heeft de film aan het eind wat moeite mee. Uiteindelijk is het alsof de helden van toen hun leven gaven om de sport veiliger te maken. Maar zo is het niet. Het was gewoon een stel idioten die allemaal zo hard mogelijk wilden rijden en winnen. Wat dat betreft is er weinig veranderd.

 

Bekijk hieronder een videoverslag van de première: