Het Startnummer: 16

In de rubriek ‘het startnummer’ pakt Formule 1 voor elke dag van de maand januari het bijbehorende startnummer erbij. Aan de hand daarvan diepen we herinneringen op en/of laten we onze gedachten de vrije loop over bijbehorende coureurs, teams en momenten.

Het was niet zijn eerste keus, het nummer 16. Toch staat het dit jaar, tijdens zijn debuutseizoen, voorop de Alfa Romeo Sauber die Charles Leclerc (20, uit Monaco) zal besturen. Het nummer 16 heeft geen bijzonder indrukwekkende Formule 1-geschiedenis. Jenson Button, Jacques Villeneuve en Nico Rosberg reden er een paar jaar mee in de middenmoot. Jan Lammers had het in 1992 tijdens zijn twee races voor March. René Arnoux won vier races met een Renault met nummer 16. Dat is het wel. Toch kan het goed dat 16 over een aantal jaar een nummer met geschiedenis is, omdat de verwachting is dat Leclerc geschiedenis gaat schrijven.

Vorig jaar deed hij dat al, in de Formule 2. Hij reed met nummer 1 voor kampioenschapsteam Prema, als inkomend GP3-kampioen én Ferrari-protegé. Adel verplicht, en Leclerc stelde niet teleur. Hij domineerde. Zeven zeges, acht poles, 282 punten en de titel. Indrukwekkend en kenmerkend was ook zijn sprintrace-overwinning van P7 op de grid in Abu Dhabi, met spectaculaire inhaalactie met ellebogenwerk in de laatste ronde op Alex Albon. Met Leclerc moest je in 2017 altijd rekening houden. Niet gewoon snel, maar spectaculair – opportunistisch en zijn kansen pakkend.

Leclerc heeft in elke klasse indruk gemaakt, al was dat in 2015 niet genoeg voor de Formule 3-titel met het Nederlandse Van Amersfoort. Halverwege ging hij aan kop, maar daarna zakte zijn seizoen in en werd hij (als rookie) ‘slechts’ vierde. Volgens Leclerc omdat het niet meer lukte de goede set-up te vinden, al wees teambaas Frits van Amersfoort tegenover de NOS ook naar de dood van Leclercs goede vriend Jules Bianchi in juli dat jaar. “We hebben toen niet begrepen hoe innig zijn relatie met Bianchi was.” Leclerc reed zijn eerste kartrondjes op de baan van Bianchi’s vader. Jules was een goede vriend, een mentor, en af en toe zelfs zijn monteur.

De tragiek bleef Leclerc – volgens Van Amersfoort een talent uit de categorie Max Verstappen – echter achtervolgen. Krap twee jaar na het overlijden van Bianchi, stierf Leclercs vader Hervé. Je t’aime papa, stond in Bakoe op zijn achtervleugel. Met vader Hervé – eind jaren tachtig, begin jaren negentig nog Formule 3-coureur – in gedachten, snelde hij er slechts dagen later naar de pole en zege. Zijn voorsprong werd de rest van 2017 alleen maar groter. Nadat hij zijn GP3-titel van 2016 opdroeg aan Bianchi, was die in de F2 in naam van Hervé. “Ik ben sterker geworden, volwassener”, sprak Leclerc zelf.

Makkelijk heeft Leclerc het niet gehad, ook financieel niet. Monegask of niet, rijk waren de Leclercs niet. Presteren was altijd het devies. Zo heeft hij het op talent gered, met steun van Ferrari. Bij dat team heeft Kimi Räikkönen twee dingen die Leclerc eigenlijk wil: het nummer 7, en natuurlijk dat Ferrari-zitje. Dat nummer is hoe dan ook nog drie jaar voor Kimi, maar het zitje staat op het spel.