Het Startnummer: 4

In de rubriek ‘het startnummer’ pakt Formule 1 voor elke dag van de maand januari het bijbehorende startnummer erbij. Aan de hand daarvan diepen we herinneringen op en/of laten we onze gedachten de vrije loop over bijbehorende coureurs, teams en momenten.

Op 12 juli 1999 werd Eddie Irvine per ongeluk titelkandidaat. In de openingsronde van de Grand Prix van Engeland schoot Ferrari-teamgenoot en -kopman Michael Schumacher bij Irvine binnendoor, en vervolgens rechtdoor de banden in vanwege remproblemen. De Duitser brak zijn been, zijn titelaspiraties lagen eveneens in duigen. Ferrari’s hoop was in één keer, met één klap, op Irvine gevestigd. De Noord-Ier promoveerde nog voor de herstart van secondant tot kopman. De man met startnummer 4 was ineens de nummer één.

Irvine tekende eind 1995 voor zijn aanvankelijke, duidelijk bepaalde rol als tweede rijder: aan de kant gaan voor Schumacher en diens rivalen verslaan, of op z’n minst ophouden. Irvine kwam van Jordan, waarvoor hij eind 1993 had gedebuteerd. Met een zesde plek op zijn geliefde Suzuka maakte hij daar niet alleen in de race indruk, maar ook daarnaast. Als letterlijk lijdend voorwerp van Ayrton Senna’s woede – en vervolgens een vuistslag. Irvine had tot Senna’s grote ongenoegen een ronde achterstand teruggepakt. Wie het nog niet wist, leerde toen: Irvine had maling aan de buitenwereld. Hij was een ouderwetse, onvervalste playboy, maar ook een serieus zakenman. Al binnen voor hij Formule 1 reed, bouwde hij geld verdiend in de Japanse racerij op de beurs uit tot een vermogen.

Echt sportief succes volgde eerst met podiumplekken voor Jordan en Ferrari, en in 1999 met zijn eerste (ietwat gelukkige) zege tijdens de seizoensopener in Australie. Na Silverstone, als kopman, volgden er nog drie. In Oostenrijk, Duitsland – met Schumacher-vervanger Mika Salo die in de voormalige ‘Irvine-rol’ beleefd aan de kant ging – en Maleisië. Bij die laatste race was Schumacher er weer, nu om Irvine te helpen volgens de Ferrari-spelregels. Na pole te pakken en Irvine er langs te laten, hield hij Häkkinen op en achter zich. Het grootste gevaar voor Irvine’s zege was een diskwalificatie, enkele uren na afloop. De Ferrari’s zouden niet legaal geweest zijn, maar de beslissing werd enkele dagen later teruggedraaid.

Irvine bleef zo in de titelrace voor de finale in Japan. Daar was Häkkinen echter ongenaakbaar, met Schumacher die ook voor Irvine finishte, zoals de rolverdeling ook in 2000 ‘gewoon’ weer zou zijn. Dat had Ferrari al wel duidelijk gemaakt. Reden voor Irvine al eerder te beslissen in 2000 naar Jaguar te gaan. Als kopman worden, met overeenkomstig salaris. Titelkandidaat werd hij er echter nooit meer. Na alle aandacht en zijn halfjaar in de schijnwerpers in de tweede helft van 1999, was zijn afscheid eind 2002 rustig – haast door de achterdeur.

Misschien kon Irvine, als voormalig verkoper van tweedehandauto’s die het tot viervoudig racewinnaar en vice-kampioen schopte, zelfs nog wel lachen om de woorden die een topman van de toenmalige Jaguar-eigenaar Ford naar verluidt sprak toen hij met een blik op de jaarrekening besloot Irvine’s contract niet te verlengen: “Wie is die Irvine dan wel, en waarom betalen we hem zo veel?”