De term gaat komende zondag tijdens de Indy 500 waarschijnlijk zo vaak vallen dat je hem kan turven: The Greatest Spectacle in Racing. En als Amerikanen iets zo noemen, weet je dat er wordt uitgepakt. De Nederlander Rinus van Kalmthout – hij begint vanaf de eerste rij – gaat er vrolijk in mee, maar laat zich niet afleiden door alle show en poespas. Zijn blik blijft op die 500 mijl alleen in de auto gericht. “Ik denk echt dat we kunnen winnen.”
Het is misschien wel dé bekendste Indy 500-traditie: de winnaar krijgt geen champagne, maar melk. Die hij bij voorkeur na een fikse teug over zich heen laat lopen. Zo doordrenkt als de winnaar doorgaans na de race is met melk, zo doordrongen is de Indy 500 van traditie. Van het volkslied en de coureursparade tot de hele week vooraf die volgepland staat met mediaverplichtingen en andere optredens in en om Indianapolis en ver daarbuiten.
“Ik heb echt heel veel meetings, ik heb het hier op een blaadje staan”, vertelt Van Kalmthout in gesprek met geselecteerde media, waaronder FORMULE 1 Magazine. “Het zijn veel radiodingen in Amerika, Zoom calls met de Amerikaanse tv, en donderdag hebben we een rijdersparade. Dan zit ik achterin een Camaro en word door Indianapolis langs allemaal huizen en fans gereden.”
Eén bijzondere fan krijgt later op de donderdag nog een speciale garagetour van Van Kalmthout. “Titus O’Neill, dat is een WWE-worstelaar en hele gespierde man”, zegt hij over de spierbonk die 1 meter 93 bij 122 kilo meet. Toch gaat het Indycar vooral om een ander cijfer: “Hij heeft miljoenen volgers”, weet Van Kalmthout wel waarom hij even de gastheer moet spelen in de paddock.
(tekst loopt door onder de foto)
‘Elbows out’
Het hoort er allemaal bij rondom deze Amerikaanse autosportklassieker. Van Kalmthout gaat er graag in mee, geniet van alle aspecten van zijn Amerikaanse avontuur, adopteerde zelfs het in het Engels beter van de tong rollende ‘VeeKay’ als artiestennaam. Vorig jaar stal hij de show al: met een vierde tijd in de kwalificatie – als snelste tiener in Indy-historie – en door op het podium voor de coureursintroducties als enige een ‘spin’ te doen.
De pirouette die eindigt met twee als pistolen uitgestoken handen, is sinds de 500 van 2020 een handelsmerk van Van Kalmthout geworden. Net als, overigens, zijn aanvallende manier van rijden. “Ik ben wel elbows out, ja”, erkent hij dat hij wat ellebogenwerk niet schuwt. Vorig jaar, in zijn debuutseizoen, nog tot ongenoegen van enkele meer ervaren krachten. “Maar ze hebben nu wel geaccepteerd dat ik zo ben en mijn rijstijl niet ga veranderen”, grinnikt hij.
Dat zijn aanpak vruchten afwerpt, bewijst ‘VeeKay’ deze maand ook wel op ‘IMS’, de Indianapolis Motor Speedway. Twee weken geleden won hij op de road course zijn eerste Indycar-race. Afgelopen weekend kwalificeerde Van Kalmthout zich op de kombaan als derde voor de zo illustere Indy 500 van aanstaande zondag. “Ik merk nu wel dat steeds meer mensen me ook tot de favorieten rekenen.” Hijzelf dus ook. “Ik denk echt dat we kunnen winnen.”
Lees ook: Van Kalmthout viert eerste zege: ‘Een droom die uitkomt, een perfecte dag’
Uniek gevoel
Hij bouwt door zijn rijstijl, merkt hij, ook al een reputatie op als publiekslieveling. De zege van twee weken terug speelt daar absoluut in mee. “Dat heeft mijn leven wel een beetje veranderd. Ik had me als zevende voor die race gekwalificeerd en liep daarna door Main Street in Speedway”, waar Van Kalmthout woont én IMS ligt, “en niemand herkende me.” Dat was na zijn zege wel anders. “Nu kan ik haast niet meer normaal over straat.”
Dat laatste komt natuurlijk ook omdat heel autosportminnend Amerika uitloopt voor wat in de volksmond ‘de 500’ heet. Oké, met de nog enigszins geldende coronabeperkingen is het nog geen volle bak op de tribunes, maar het is stukken drukken dan vorig jaar, toen The Greatest Spectale in Racing zonder toeschouwers werd afgewerkt. “Dit is qua sfeer echt tien keer beter.”
“Het is als je in Nederland zit misschien moeilijk in te schatten hoe groot dit hier is. In Amerika zie je echt hoe men voor deze race leeft. Dit is nu met corona het best bezochte sportevenement ter wereld”, zegt hij, wetende dat er 135.000 fans op race day door de poorten naar binnen mogen. “Als je hier bent, krijg je gewoon zo’n uniek gevoel van de fans, de snelheid en historie. Ik heb dat nooit ergens anders gevoeld.”
Dood of de gladiolen
Je voelt je als Indycar-coureur te midden van de Indy 500-koorts ‘wel echt een rockster’, vertelt hij. Zeker als je dus net een race gewonnen hebt. Toch heeft hij de indruk dat hij nog goed met beide benen op de grond staat. “Ik ben de normale Rinus gebleven”, zegt hij, met zijn ouders Marijn en Evelien die hem bijstaan, samen met zijn trainer Raun Grobben.
(tekst loopt door onder de foto)
Op race day, weet hij, is het belangrijk om los van alle afleiding in the zone te komen. “Ik ga voor de race altijd even mijn eigen ‘bubbel’ in. Ik probeer de race zonder afleiding in te gaan.” Vorig jaar was hij goed onderweg in de 500, maar gooide een fout in de pits roet in het eten, werd hij twintigste. Nu mikt hij absoluut op meer. “Het belangrijkste is dat je geen fouten maakt, er aan het eind van de race nog bij zit – en dan is het de dood of de gladiolen.”
“All or nothing“, herhaalt hij dat in het Engels, maar dat betekent zeker niet dat hij roekeloos gaat rijden. “Nee, maar als ik op het eind tweede lig en ik zie een gat of kan een gat maken, dan ga ik er echt wel voor. Natuurlijk zijn de punten in het kampioenschap belangrijk, maar dit is zo’n legendarische race dat de winst nu even voor gaat.” Nog zo’n Indy 500-traditie is namelijk dat iedereen vergeet wie er tweede wordt. Alleen winnaars worden onthouden.
Lees ook: Kippenvel en veel vertrouwen bij Van Kalmthout na kwalificatie op P3 voor Indy 500
Ring
Mocht hij winnen, dan wacht Van Kalmthout op het podium (“ik ga donderdag nog even naar de kapper omdat ik er natuurlijk wel goed uit moet zien op het podium”, grapt hij) een ijskoude fles volle melk. De omhelzing met zijn ouders zal daarna ongetwijfeld plakkerig, maar een stuk warmer zijn. Net als die met tweevoudig Indy 500-winnaar Arie Luyendyk, een begeleider en vertrouwenspersoon van Van Kalmthout.
Aan Luyendyks vingers zullen dan de twee Indy 500-ringen pronken die hij heeft gewonnen. Nog zo’n traditie, naast hoe je gezicht op de Borg-Warner trofee wordt afgebeeld. Hoe verknocht Van Kalmthout ook aan alle tradities is, hij zal zijn ring – mits hij hem wint – waarschijnlijk niet te vaak om zijn vingers dragen. “Want ik word altijd een beetje claustrofobisch van ringen, ben bang dat ik ze niet meer af krijg”, lacht hij.
“Maar geloof mij maar”, besluit Van Kalmthout, “als ik win, krijgt die ring een hele speciale plek.”
In de nieuwste editie van FORMULE 1 Magazine lees je meer over Rinus van Kalmthouts weg naar de Indy 500. Bestel hem hier!
