De leerschool is hard, Logan Sargeants debuutjaar in de Formule 1 gaat (nog) niet over rozen. Maar hij heeft zwaardere hindernissen overwonnen. “Soms zag ik het niet meer zitten.”
Op de eerste verdieping van Williams’ motorhome heerst op een zonnige donderdagmiddag in Monza serene rust. Alexander Albon ouwehoert op gedempte toon wat met zijn trainer en engineer, Logan Sargeant is op het terrasje met zijn entourage een nieuw speeltje aan het testen. Daar is het iets luidruchtiger. De Amerikaanse nieuwkomer in de Formule 1 verschijnt stipt op tijd op de afspraak. Logan Sargeant (Fort Lauderdale, 31 december 2000) introduceert zichzelf aan de hand van negen thema’s.
1. Kerstkart
“Racen nam bij ons in de familie vroeger nooit een prominente plek in, het zat gewoon niet in de genen van mijn ouders. Tot ik op mijn vijfde net als mijn broer met kerst een kart kreeg. Inderdaad een ‘gevaarlijk’ cadeau, haha. Toch was karten aanvankelijk alleen bedoeld om ’s weekends gewoon wat tijd te verdrijven en plezier te maken. Vanaf dat moment is racen altijd prioriteit voor mij geweest. Daar lag mijn focus, als kind was dat meteen het belangrijkste stuk van de levenspuzzel. Karten verwerd voor mij direct tot iets heel groots, iets wat ik nooit had verwacht. Een kerstcadeau heeft mijn hele leven compleet veranderd.”
2. NASCAR
“Karten ging eigenlijk vanaf het eerste moment vrij goed, ik wilde niets anders. En dan droom je, net als ieder kind eigenlijk, van de Formule 1. Oók in Amerika. In onze gedachten voelde NASCAR iets net zo groot als Formule 1, een bestemming waar we naartoe wilden. Maar die serie is zo anders… Wat ons uiteindelijk op de route naar de Formule 1 bracht, was het feit dat we in Amerika behoorlijk competitief waren in de karts. En als je je dan met de allerbesten wil meten, moet je in Europa zijn. Toen we daar naartoe waren verhuisd, kwamen we als vanzelf op het pad naar de Formule 1 terecht in plaats van IndyCar of NASCAR.”
3. Europa
“Op mijn elfde, twaalfde zijn we naar Europa verhuisd. Voor iemand van die leeftijd, ik was nog niet eens een tiener, is dat een enorm grote verandering. De beslissing Amerika te verlaten was niet eentje die ik had genomen. Ik bedoel: natuurlijk zei ik ja toen mij gevraagd werd of ik in Europa wilde racen. Als twaalfjarige zeg je dan uiteraard ja. Waarom niet? Op zo’n jonge leeftijd ben je nog vrij naïef. Ik had geen idee wat ik thuis allemaal zou gaan missen, zoals high school en alle leuke dingen die kinderen op die leeftijd doen. Als ik iets ouder was geweest, had het makkelijk anders kunnen lopen. Achteraf prijs ik me gelukkig dat ik destijds nog zo jong was en me niet realiseerde wat ik zou gaan missen.
Grootste barrière
De overgang naar Europa verliep best soepel: je gaat gewoon met de stroom mee. Wat enorm hielp, was dat ik in Zwitserland naar een Amerikaanse school ging. Dat maakte alles wel iets gemakkelijker. Daarnaast waren mijn ouders en broer er ook. Europa was weliswaar anders, maar aan de andere kant veranderde er ook niet zo heel veel. Taal vormde in Zwitserland eigenlijk de grootste barrière, hoewel we thuis en op school uiteraard Engels spraken. Helaas heb ik er geen taal geleerd, daar heb ik wel wat spijt van. Wanneer ik er als kind wat meer energie in had gestopt, had ik nu Italiaans gesproken.”
4. College
“We zijn nu ruim tien jaar verder en ik rijd Formule 1. Je kunt dus wel zeggen dat het alle opofferingen waard is geweest. Maar de tijd met je vrienden en familie krijg je natuurlijk nooit terug. Of alle leuke dingen die je op high school en college had willen doen… Ik heb de middelbare school in Zwitserland gedaan en meegekregen hoe de sfeer is, maar dat is toch iets anders dan studeren in Amerika. Daar wil ieder kind naar college om zich in het studentenleven te storten. Ik had het graag mee willen maken, maar uiteindelijk is alles de moeite en offers waard geweest.”
5. Roem
“De populariteit van de Formule 1 groeit snel in Amerika. We hebben er dit jaar drie races, iets wat ik erg cool vind. Miami was, zeker voor mij als Amerikaan, bijzonder. Ik ben benieuwd hoe het in Austin en Las Vegas zal zijn, maar ik verwacht er veel van. De drivers parade in Miami was voor mij heel speciaal, om mijzelf zo voor het eerst te kunnen presenteren aan de Amerikaanse fans. Ik word in Amerika wel wat bekender, ja. Maar hoe bekend is voor mij moeilijk te zeggen. Ik ben er immers niet zo vaak, zit de hele tijd in Londen.
Verplichtingen
Formule 1 voldoet tot nu toe aan al mijn verwachtingen. De auto’s zijn natuurlijk heel bijzonder. Druk is er altijd, in welke klasse je ook uitkomt. Maar de druk is wel anders. Je moet jezelf snel en steeds verbeteren, uitvinden hoe je dat moet doen, snel op je benen leren staan en ervoor zorgen dat je een blijvertje wordt. Want dat is het ultieme doel. Om eerlijk te zijn: de media- en marketingverplichtingen overvielen me in het begin wel een beetje. Maar ook dat gaat steeds beter.”
6. Ontspanning
“Misschien dat het me later gaat tegenstaan, maar de lange vluchten beschouw ik als een mooie kans om tijd voor mijzelf te hebben. Ik heb eerlijk gezegd liever een hele lange vlucht, dan eentje van een paar uur. Dan ben ik tien uur op mijzelf, stoort niemand me. Ik vind dat heel rustgevend, heb dat ook nodig. Zo kan ik geestelijk wat tot rust komen.
(Tekst gaat verder onder de foto)
“Ik houd van reizen. Ik verdiep me graag in de cultuur en de mensen van landen waar we naartoe gaan. Vooral landen waar ik nog nooit ben geweest, zoals dit jaar bijvoorbeeld Australië en Japan. Dat zijn echt twee hoogtepunten voor mij, daar kijk ik dan echt naar uit. Cool. Aan de andere kant: we hebben het tijdens Grands Prix zo druk… Er is in zo’n weekend weinig tijd iets te kunnen zien of te ontdekken, het lukt bijna nooit te zien wat ik graag wil zien. Maar als er tijd is, probeer ik er op uit te trekken.”
7. Muziek
“Muziek is mijn hele leven al belangrijk. Het geeft me soms rust, maar kan me op zondag voor de start ook geweldig oppeppen. Dat hangt helemaal van de situatie af. Ik kan echt van muziek genieten, luister naar van alles: van pop tot rap, van country tot reggae of house. In het vliegtuig heb ik meestal popmuziek opstaan, gewoon relaxt. Ik speel zelf geen instrumenten, alleen een beetje piano. Mijn moeder wilde graag dat ik als kind piano leerde spelen. Ik heb het alleen niet zo lang volgehouden…”
8. Sport
“I love it. Ik ben gek op de NFL (American football), NBA (basketbal). Miami Dolphins en Miami Heat zijn mijn favoriete teams, ik ben tenslotte opgegroeid in Florida. Dwyane Wade is een van mijn favoriete sporters. Samen met LeBron James en Chris Bosh vormde hij ooit de Big 3 van Miami Heat. Dat was een iconisch team. Ik ging destijds als het maar even kon naar de wedstrijden. Ik vind basketbal geweldig. De competitie en het atletisch vermogen van die jongens: simpelweg fantastisch, schitterend om naar te kijken. In Engeland kijk ik trouwens ook graag naar voetbal: de Premier League en Champions League. En als ik in Londen naar een wedstrijd zou gaan, dan wordt het Chelsea. Is het dichtst bij mijn huis.”
9. Mentaliteit
“Amerikaanse sporters zijn over het algemeen zeer gedreven en competitief. Of het voor veel atleten een manier is om te ontsnappen en een beter leven op te kunnen bouwen? Goede vraag. Dat heeft er zeker mee te maken. Maar ik denk ook dat middelbare scholen en universiteiten gewoon hele goede sportprogramma’s hebben. Kijk naar alle competities die er zijn: atleten worden via goede programma’s gestimuleerd. Dat wakkert op jonge leeftijd al een goede werkethiek en competitiedrang aan. En dat moet je op de universiteit blijven volhouden wil je een van de profcompetities halen. Want de concurrentie is door de universiteitscompetities zo groot.”
Schok
Hij vervolgt: “Het niveau is daar al heel hoog, waardoor de overgang naar een profcompetitie niet echt een schok meer is. want de atleten zijn het al gewend intensief met hun sport bezig te zijn. Voor mij lag het allemaal iets anders, ja. Ik had een hele goede groep mensen om me heen die me in de juiste richting stuurden en me steunden toen ik het soms niet meer zag zitten en me afvroeg waarvoor ik het allemaal deed. Want er waren absoluut momenten dat ik gewoon naar huis wilde, bij mijn vrienden en familie wilde zijn. Dat waren pittige tijden.
Maar ik heb zoals gezegd altijd mensen om me heen gehad die me gidsten, op koers hielden en hebben geholpen om uiteindelijk hier, in de Formule 1, te komen. Mijn hele familie steunt me. Ze zijn weliswaar niet vaak bij races, maar ik spreek ze elke dag en zie ze zo vaak als ik maar kan.”
Dit nummer stond eerder in FORMULE 1 Magazine, editie 13-14 van 2023
De speciale kampioensuitgave van FORMULE 1 Magazine ligt nu in de winkel. Het magazine is ook digitaal te bestellen, met gratis bezorging in heel Nederland! Lees alles over de bijzondere WK-trilogie van Max Verstappen, ook met unieke fotografie van onze huisfotograaf Peter van Egmond. Met in dit nummer verder o.a:
- Exclusief interview Oranje-bondscoach Ronald Koeman: ‘Max doet me aan Messi denken’
- Red Bulls teambaas Christian Horner blijft zich verbazen: ‘Alle superlatieven voor Max zijn op’
- Fotoserie: Verstappens snelle weg naar de derde wereldtitel
- Het uitgekiende F1-traject van Jan Lammers en zoon René
- Gallery: het allermooiste beeld van huisfotograaf Peter van Egmond
- Columns Noël Ummels en Nelson Valkenburg
- F1 Insider Graham Watson over FOM’s commerciële belang van een nieuwe superster
- En verder alles over Max Verstappens kampioensweekend in Qatar!
