Om niet constant in het vliegtuig te zitten en het gevoel te hebben dat je in de twilight-zone leeft, nemen de meeste coureurs en journalisten tussen de Grand Prix’ in Maleisië en Australië een week vakantie. Ik ook. Samen met Mark Webber bracht ik een paar dagen door in Tasmanië. Oké, jullie zullen wel denken: heb je haar weer met die pakkende headlines. Maar trust me, in dit geval is het geen lokkertje om jullie aandacht te trekken. Nee, ik ben echt twee en een halve dag met Webber op pad geweest. Soms moet ik mezelf in mijn arm knijpen om het te geloven. Zo bizar klinkt het. In Maleisië kwamen Webber en ik erachter dat we tegelijkertijd in Tasmanië zouden zijn. Ik voor vakantie, hij voor zijn Mark Webber Pure Tasmania Challenge. Een adventure-race voor het goede doel (TLC for Kids en Cancer Plus). Voor zijn sponsor Pure Tasmania (een kleine hotelketen met op toplocaties, zoals Cradle Mountain, Freycinet en Strahan, luxe accommodatie) moest er wat promotiemateriaal geschoten worden. Ze zouden samen met een cameraploeg en een fotograaf in een paar dagen het land doorkruizen en ik kon wel mee. In de volgende editie van FORMULE 1 RaceReport, nummer zes, volgt een uitgebreide reportage. Hier alvast een voorproefje.

In het spoor van Mark Webber: het had een mooie kop voor het artikel kunnen zijn. Ware het niet dat we de Williams-coureur na drie seconden al niet meer konden bij benen. Nadat we hebben genoten van het uitzicht op Cradle Mountain – één van de mooiste bergen van Tasmanië – beginnen we aan onze afdaling. De weg omhoog was stijl, maar we hielden ons kranig. De terugtocht begint gemoedelijk. Webber vraagt nog bezorgd of we ons wel hebben ingesmeerd met zonnebrand. Het gat in de ozon is hier Down Under tenslotte op z’n ergst. Maar al snel verliezen we hem uit het oog. Hij gaat als een speer naar beneden. Wij rennen de longen uit ons lijf om hem bij te houden. Volgens vriendin/manager Ann vergeefse moeite. Ann: ,,Het is niet echt leuk om dit soort dingen met Mark te doen. Als het maar een beetje op sport lijkt, is hij niet echt sociaal. Ik vind het heerlijk om te fietsen, maar dat doen we bijna nooit samen. Hij heeft het niet het geduld om met mij te gaan.”

Op de parkeerplaats onderaan de bergtop staat Webber ons dan ook ongeduldig op te wachten. Terwijl wij met de auto richting hotel gaan, pakt hij de mountainbike. Omdat de cameraploeg haar apparatuur nog moet inladen, vertrekt de Australiër eerder. Als we hem onderweg inhalen, ziet hij dat het autoraampje achterin open staat. Op het moment dat we Webber passeren schreeuwt hij: boe! De cameraman schrikt op en stoot zijn hoofd tegen het dak. En Webber? Die ligt helemaal blauw van het lachen.

Voor meer informatie over Tasmanië: www.puretasmania.com.au