In de aanloop naar het Formule 1-seizoen dacht Jos Verstappen in het tijdschrift Helden hardop na over waar Max zich nog zou kunnen verbeteren dit jaar. Volgens Jos moet Max meer aan politiek gaan doen.
“Wat, nu al?” ben ik dan geneigd te roepen. Max is net achttien, laat die jongen alsjeblieft genieten van wat hij aan het doen is. Zijn glimlach zegt meer dan genoeg, die gaat dwars door alle politieke spelletjes heen. Toch? Nou nee. Jos heeft gelijk. Waarschijnlijk heeft hij zich zelf in het verleden te vaak aan die minder aangename kant van de Formule 1 gestoten, en beseft hij als geen ander dat je er niet vroeg genoeg mee kunt beginnen.
Diplomatie is ook zeer belangrijk voor Formule 1-coureurs.
Diplomatie heb je overal nodig. Thuis, op je werk, in het verkeer, in de kroeg. Dus ook in de Formule 1. Juist daar luistert het nauw. Want in de Formule 1 draait het niet alleen om vele miljoenen dollars of honderdsten van seconden, het gaat tegelijk over de subtiele, ongrijpbare chemie tussen mensen. De juiste teksten op de juiste toon op het juiste moment tegen de juiste personen. Binnen en buiten je team. Zorgen dat je gezien wordt én gehoord. Zodat er uiteindelijk gebeurt wat jij wil. Diplomatie heb je in de Formule 1 misschien nog wel harder nodig dan je rechtervoet.
Alain Prost was de kampioen in dit vak. De Professor was niet alleen berekenend in de auto, maar nog veel meer ernaast. Denk aan de clausule in zijn contract om Ayrton Senna buiten het team van Williams te houden. En bij Ferrari overtuigde hij de leiding zelfs een keer om stiekem zijn auto met die van Nigel Mansell om te ruilen, omdat hij vermoedde dat Mansells auto sneller was. Gelukkig zal het zo’n vaart binnen het team van Toro Rosso niet lopen. Maar toch. Waarom riep Toro Rosso tijdens de race in Australië Carlos Sainz als eerste naar binnen om zijn banden te wisselen? Normaliter maakt de coureur die vooraan rijdt als eerste een pitstop, en dat was Max. Had Sainz lang genoeg over de radio lopen klagen over zijn blokkerende banden? Max had toch ook gemeld dat zijn banden op waren? Of dwong Sainz het team min of meer, door gewoon te roepen dat hij nu écht naar binnen kwam? Hoe dan ook, Sainz kreeg de poppen aan het dansen. Want vanaf dat moment liep werkelijk alles mis bij het team. De voor ons natuurlijk amusante radiopraatjes van Max en de aanrijding in de slotfase wijzen erop dat Max zich in de auto behoorlijk op zat te winden. En dat moet-ie eigenlijk niet doen.
Sainz en Verstappen. Hun strijd heeft ook een politieke dimensie.
Daarom moet je aan politiek doen. Om ervoor te zorgen dat het loopt zoals jij wilt. Toro Rosso moet naar Max luisteren. Toro Rosso moet zorgen dat hij de beste kansen krijgt. Hij is immers de snellere van de twee coureurs. Daar twijfelt niemand meer aan. Alleen Sainz misschien. Maar Sainz mag geen poot meer tussen de deur krijgen, ook al zal hij dat op allerlei manieren proberen. Want wie niet de snelste is in de Formule 1, die moet geslepen zijn. Volgens mij heeft Sainz dat intussen heel goed begrepen. Na afloop van de race hield hij zich heel slim afzijdig, want híj had nergens problemen mee.
Het is, vind ik, een ongemakkelijke waarheid, maar een goede Formule 1-coureur moet een klootzak zijn, aldus Frank Williams. Alleen de snelste zijn, is niet meer genoeg. Als je echt wereldkampioen wil worden, moet je de snelste zijn, maar ook de gemeenste. Kijk maar naar Nico Rosberg en Lewis Hamilton. Hoe vaak heeft Lewis Nico al niet subtiel in de hoek geduwd, op de baan maar ook ernaast? Bij winst en bij verlies: hij speelt het spelletje heel subtiel. En omgekeerd blijft Nico altijd veel te netjes. Ook zondag weer. Verslaat hij zijn aartsrivaal, biedt hij na afloop zijn excuus aan, mocht hij Hamilton onverhoopt geraakt hebben in de eerste bocht. Ja zeg, zo blijf je tweede rijder. De Formule 1 is geen theekransje – wie zei dat ook alweer?
Meer over de ‘radiopraatjes’ van Max Verstappen en de teampolitiek bij Toro Rosso lees je in Formule 1 nummer 4. Het nieuwe magazine ligt donderdag in de winkel!
