Bakken regen, diverse crashes, een lange pauze en een knotsgek einde met een winnaar vanuit het achterveld. De door Jenson Button gewonnen Grand Prix van Canada gaat in 2011 de boeken in als een bizarre race, de langstdurende ooit in de Formule 1.
‘We can get him, we can win this race, Jenson’. Het is ronde 68 van 70 als McLaren-engineer Dave Robson nog eenmaal Button aanmoedigt via de boordradio. De Brit nadert al rondenlang met rasse schreden koploper Sebastian Vettel. De Duitser ziet in de spiegels van zijn Red Bull de McLaren-bolide alsmaar groter worden.
Gaat Button de Grand Prix van Canada zowaar winnen? Het heeft er alle schijn van. En dat voor een coureur die tijdens de race lange tijd laatste lag, zes bezoekjes aan de pitstraat bracht, twee keer in aanraking kwam met een andere coureur én die vijftien ronden voor het einde even zovele seconden achterstand had op leider Vettel.
“En toch gebeurde het”, zei Button jaren later nog vol ongeloof. In zijn boek How to be an F1 driver betitelt hij in 2019 de wedstrijd als zijn ‘greatest race’. En groots was het. Meeslepend ook. Onnavolgbaar bijna. Kortom: superlatieven schieten tekort.
Terug naar eerder op die twaalfde junidag in 2011. Het is zondagochtend als Button mijmert over een regenrace in Montreal. Misschien biedt het mogelijkheden vanaf startplek 7 nog het podium te bereiken. Een zege? Nee, dat is toch echt een brug te ver, denkt de Brit dan nog.
De Canadese GP neemt die dag uiteindelijk 4 uur, 4 minuten en 39 seconden in beslag. De race, inclusief een regenpauze van twee uur, gaat de boeken in als de langstdurende ooit in de Formule 1. Maar ook als die race met het gedenkwaardige optreden van Button. Dat komt vooral door hóe hij wint.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Lekke band
Enkele ronden na de start achter de safety car komen Button en teamgenoot Lewis Hamilton in aanraking met elkaar op het rechte stuk. Het betekent einde wedstrijd voor die laatste, Button maakt door een lekke band zijn eerste pitstop. Niet veel later moet hij opnieuw de pits in: nu voor een drive through penalty.
Al in ronde 19 volgt een derde bezoek, pitstop nummer twee is nodig voor regenbanden. Vijf ronden later wordt de race stilgelegd en na een lange onderbreking hervat. In ronde 35 gaat Button in het achterveld terug naar de intermediates. Meteen na de derde pitstop volgt vrij snel de vierde: er is contact met Fernando Alonso en weer is er een lekke band voor de langzaam naar de pits terugrijdende Button.
Dat hij vervolgens als laatste de baan weer opkomt, mag geen verrassing zijn. Maar dan begint de grote inhaalrace. Hij zoeft voorbij aan Liuzzi, Kartikeyhan, Trulli, D’Ambrosio, Glock, De La Rosa en Buemi. De Brit stoot daarna door naar de subtop en brengt in ronde 51 nog een zesde bezoek aan de pits (voor wie de tel kwijt is: vijf stops, één drive trough). Op profielloze banden gaat hij op jacht naar het podium.
Button is Michael Schumacher (Mercedes, vierde) en Mark Webber (Red Bull, derde) op de opdrogende baan al gepasseerd als in ronde 68 van 70 de eerder gememoreerde aanmoediging van engineer Robson volgt. Onder druk van Button bezwijkt Vettel in de allerlaatste ronde: hij mist bij de tweede chicane zijn rempunt. De Brit haalt hem in en wint. “Ik heb een half rondje aan de leiding gereden. Onvoorstelbaar.”
Mazzel? “Een beetje”, zal Button later zeggen. Maar loon naar werken? Dat ook.
De extra dikke Vaderdag editie van FORMULE 1 Magazine ligt nu in de winkel, maar kan ook online worden besteld. In deze uitgave alles over de door Max Verstappen gewonnen GP’s van Monaco en Spanje en volop boeiende verhalen, reportages ter plaatse, en exclusieve interviews. Met onder meer:
- Exclusief: Win de laatste kaarten voor de Max Verstappen Tribune in Spa
- Reportage: Max Verstappen, onaantastbaar in Monaco en Spanje
- Achtergrond: Seychelle de Vries is meer dan de zus van Nyck
- Interview Franz Tost: Ik heb lak aan diplomatie
- Extra: Megaposter Max Verstappen
- Het allermooiste beeld van Peter van Egmond
Gratis verzending in Nederland!
