Als Michael Schumacher iets in zijn carrière ongedaan kan maken, dan zou dat Jerez 1997 zijn. Dat zegt hij in een uitgebreid interview, waarin ook Ayrton Senna, Ron Dennis en Silverstone 1999 ter sprake komen.De ex-Ferrari-coureur heeft in een uitgebreid vraaggesprek met de Süddeutsche Zeitung verteld over allerlei zaken die zijn loopbaan hebben beïnvloed. Schumacher heeft natuurlijk heel wat terug te blikken op een carrière die zeven wereldtitels, 91 zeges en 68 pole-positions heeft opgeleverd. Een groot deel van de geschiedenisboeken heeft hij herschreven.

Een carrière ook die talloze incidenten op heeft geleverd, en zaken die hem niet in dank zijn afgenomen. Eén van de eerste controversiële zaken is de dood van Ayrton Senna in Imola 1994. Schumacher wint de race en neemt op het podium de overwinningstrofee in ontvangst. Maar wat hem vooral kwalijk wordt genomen, is dat hij niet aanwezig is bij de begrafenis van de Braziliaan, in tegenstelling tot veel andere coureurs.

In het interview met de Duitse krant geeft ’Der Michael’ opheldering van zaken. Schumacher heeft enorm geworsteld met zichzelf en hij twijfelt op dat moment of hij zijn carrière wel een vervolg wil geven. ,,Ik was toen twintig jaar actief in de autosport en ik had nog nooit een slechte ervaring ervaring meegemaakt. Dan word je plotseling met de dood geconfronteerd en dat heeft me heel wat gedaan”, vertelt hij.

,,Dat weekend overleed niet alleen Senna, een dag eerder liet ook Roland Ratzenberger het leven. Ik heb het kort daarna heel moeilijk gehad. Er waren in één weekend twee coureurs overleden en ik vroeg me zelf af: ’Wat betekent Formule 1 en autosport in het algemeen nog voor me?’ Bij de begrafenis van Senna was ik niet aanwezig. Dat kwam omdat ik testte, dat moest ik van mezelf. Ik moest weten of ik nog steeds plezier aan de sport kon beleven.”

,,Ook wilde ik niet publiekelijk rouwen. Later ben ik alleen, met mijn vrouw Corinna, naar Ayrtons graf geweest.”

Schumacher besluit door te gaan, wordt in ’94 kampioen en prolongeert zijn wereldtitel het jaar daarop. Tegen die tijd is voor hem al duidelijk dat hij toe is aan een nieuwe uitdaging. Weg bij Benetton, maar waar heel Duitsland op hoopt, daar komt het niet van. In zijn Formule 1-loopbaan rijdt ’Schumi’ nooit voor McLaren.

Schumacher noemt teambaas Ron Dennis daar de reden van. ,,We hebben meermaals met elkaar rond de tafel gezeten, bijvoorbeeld in Monaco in mijn laatste seizoen bij Benetton. In die gesprekken heb ik gemerkt dat we niet bij elkaar pasten.”

,,McLaren, of eerlijk gezegd Ron Dennis”, antwoordt hij, gevraagd naar de achterliggende reden. ,,Met Mercedes liep alles gesmeerd, dat zag ik wel goed komen. Maar Ron houdt er een hele andere visie op na als het gaat om het runnen van een team.”

De keuze valt op Ferrari. Na een seizoen waarin beide partijen aan elkaar moeten wennen en de betrouwbaarheid verre van in orde is, strijdt de Ferrari-coureur met Jacques Villeneuve om de wereldtitel. Af en toe zit het wat tegen, maar na een magistrale zege in Japan en de diskwalificatie van de Canadees reist hij af naar Jerez als leider in de rangschikking.

In de race pakt hij de leiding, die hij vasthoudt tot na de laatste pitstops. Maar dan gebeurt het. Villeneuve wil de Ferrari-coureur passeren in de hairpin. Schumacher stuurt even naar buiten, maar schijn bedriegt. Hij opent vol de aanval op Villeneuves Williams. Zonder resultaat. ’Schumi’ eindigt in de kuil die hij voor Villeneuve heeft gegraven. Weg wereldtitel.

Dat is niet alles, Schumacher komt hevig onder vuur te liggen en de FIA schrapt hem uit de eindstand. Eind 2006 heeft hij, in tegenstelling tot vlak na de race, spijt van zijn actie. ,,Als ik iets in mijn carrière ongedaan zou kunnen maken, dan is het dat moment.” Het klinkt schuldbewust.

Opnieuw gaat Schumacher door en hij blijft top. In ’98 loopt hij opnieuw het kampioenschap mis en dus moet het in ’99 gaan gebeuren. Hij ligt behoorlijk op schema, tot het noodlot toeslaat in Silverstone. Stowe, ’99 en Schumacher in één zin staat synoniem voor de beenbreuk.

Een gevolg van dienst weigerende remmen. ,,Ik merkte meteen dat de remmen weigerden. Er zijn fijnere momenten, dan weten dat je frontaal op de bandenstapel afgaat met 120 kilometer per uur zonder dat je kunt remmen. Ik wilde uitstappen nadat ik was gecrasht, maar dat ging niet omdat ik mijn been niet uit de cockpit kreeg. Een stang had zich in het chassis geboord, daardoor brak ik mijn been.”

,,Ik lag daar en ik hoorde mijn eigen hartslag. Althans, die hoorde ik afnemen. Steeds zachter hoorde ik mijn hart kloppen. Tot die plotseling weg was, en ik ook. Het werd donker. De hulpverleners hoorde ik overleggen, maar wat ze zeiden kon ik niet thuisbrengen. Ik was bang. Ik dacht: ’dit was het’.”

Zoals bekend gaat het licht even later weer aan. Er zullen nog vijf wereldtitels volgen.

Klik [xlink sz-magazin2.sueddeutsche.de/schumi01.htm}hier{xlink] om het vraaggesprek in de Süddeutsche Zeitung te lezen.

KVN