Het nieuwe jaar is begonnen en in de maand januari geven we daarom elke dag een vervolg aan onze inmiddels klassieke rubriek Startnummer, met ditmaal Taki Inoue en diens nummer 10. De reden: de paradox. Want 10 staat voor perfectie, het hoogste van het hoogste, het beste van het beste. En Inou wordt door velen nog altijd gezien als een van de slechtste F1-coureurs ooit. We doken in ons archief en kwamen uit bij dit verhaal van Mischa Bijenhof, over een Japanse cultheld.

Regelmatig circuleert op internet de vraag wie de slechtste Formule 1-coureur ooit was. Vaak wordt Taki Inoue genoemd, de Japanner die in 1994 een race voor Simtek, en in 1995 een heel seizoen voor Footwork Arrows reed. En hoewel Inoue bepaald geen hoogvlieger was, komt hij beslist niet in aanmerking voor de kwalificatie ‘slechtste Formule 1-coureur ooit’ (dat was de Oostenrijker Ottorino Volonterio, zoek hem maar op!)

Geschept

De Formule 1-carrière van Takachiho Inoue leeft op YouTube voort in één moment: tijdens de Grand Prix van Hongarije van 1995 parkeert Inoue zijn Footwork Arrows met een motorbrand langs de baan. Terwijl hij in de weer is met een brandblusser wordt Inoue geschept door een baancommissarisauto. Het is een behoorlijke dreun, maar Inoue komt er met wat kneuzingen goed vanaf.

In Monaco heeft Inoue een nog absurder incident: aan het eind van de training laat hij zich na weer een technisch probleem terugslepen naar de pits. Achter hem komt safetycarbestuurder Jean Ragnotti op veel te hoge snelheid aan. Ragnotti knalt achterop de Arrows, die omslaat. Gelukkig had Inoue, die al een tijdje langs de vangrail had gestaan, na het instappen zijn helm weer opgezet.

Crash

Inoue’s fascinatie met de Formule 1 begint als hij op vijftienjarige leeftijd voor het eerst een Grand Prix op tv ziet. Zonder enige kartervaring meldt hij zich in Engeland waar, zo heeft een vriend in Japan hem verteld, de beste racescholen zijn. Inoue spreekt nauwelijks Engels en vraagt op het vliegveld hoe hij met de bus naar een racebaan komt. De buschauffeur zet hem af bij de dichtstbijzijnde paardenrenbaan.

Als hij uiteindelijk toch in een raceauto terechtkomt, blijkt Inoue geen natuurtalent. Een ervaring maar weinig aansprekende resultaten rijker keert hij aan het eind van dat jaar terug naar Japan, waar hij in 1990 in het nationale Formule 3-kampioenschap rijdt. Zijn eerste wapenfeit is een crash op Suzuka, nog voor zijn eerste race. Toch krijgt Inoue het racen min of meer onder de knie en in 1994 keert hij terug naar Europa om voor Super Nova in de Formule 3000 te gaan rijden. Ook hier blinkt Inoue niet uit, maar dat geldt in die jaren voor wel meer coureurs die zich wagen aan de voorloper van de huidige Formule 2.

Op de een of andere manier lukt het de Japanner wel om sponsoren te werven. Zoveel zelfs, dat hij eind 1994 voor Simtek zijn Grand Prix-debuut kan maken. In de regen spint hij, net als zijn landgenoten Ukyo Katayama en Hideki Noda, al vroeg in de race van de baan.

Problemen

Met zijn sponsorbudget lukt het Inoue om voor 1995 een zitje te verwerven bij Arrows. Het wordt een seizoen vol technische problemen. Pas in de zesde race van het jaar, in Canada, komt Inoue aan de finish, als negende. In Monza zal hij later dat jaar achtste worden, al gaan de herinneringen aan die Grand Prix vooral over Inoue’s aandeel in de crash tussen Damon Hill en Michael Schumacher.

In persconferenties krijgt Inoue de lachers op zijn hand. Hij geeft toe voor zijn eerste races bang te zijn geweest ‘omdat die auto’s zo snel zijn’. Erg moeilijk vindt hij het rijden met een Formule 1-auto niet. “Op mijn niveau althans niet.” Aan zelfspot geen gebrek: Inoue merkt dat hij zichzelf maar beter niet al te serieus kan nemen, aangezien de rest van de wereld dat ook niet doet. Een deal met Minardi voor het seizoen 1996 gaat niet door omdat zijn sponsor afhaakt. Het is het einde van Inoue’s Formule 1-carrière.

Achteraf gezien maar beter ook, vindt Inoue nu. Op sociale media is hij een cultheld geworden, die de spot drijft met de huidige Formule 1 en zichzelf. Maar toch: onder het huidige puntensysteem zou Inoue in 1995 zes WK-punten gescoord hebben. Zoals gezegd was hij bij lange na niet de slechtste coureur ooit. Wél de grappigste.

Bekijk hier de Formule 1-kalender van 2025

Niet één, maar twee edities om 2025 mee te beginnen! Naast het dubbeldikke ‘Jaar van Max’ (124 pagina’s) ligt nu ook het 172 pagina’s dikke FORMULE 1 Jaaroverzicht 2024 in de winkel (of bij je thuis als abonnee). Herbeleef het seizoen met analyses van teams en coureurs, feiten en cijfers en de beste themaverhalen van alle Grands Prix! Ook is er een technisch jaaroverzicht en een eindrapport door Tom Coronel! Mis het niet! (ook online te bestellen, met gratis bezorging in Nederland!)