Startnummer 14: Fernando Alonso, de Johan Cruijff van de Formule 1?

In de rubriek ‘het startnummer’ pakt FORMULE 1 voor elke dag van de maand april het bijbehorende startnummer erbij. Aan de hand daarvan staan we stil bij de historie van het nummer, een grote naam die ermee reed, of juist een grote onbekende. Voor de veertiende: Fernando Alonso, bij wie dat nummer misschien wel net zo goed past als Johan Cruijff.

Zou hij het geweten hebben, Fernando Alonso? Dat hij in zijn laatste Formule 1-jaren met een in Nederland iconisch nummer reed, en dat ook nog eens in een oranje bolide? Als voetballiefhebber, zelfs als fan van Real Madrid, weet hij het vast.

14 staat in het Nederlandse voetbal voor inzicht, gogme, brille, magie. Natuurlijk, Cruijff speelde ook met andere rugnummers, net zoals Alonso andere startnummers heeft gehad. Maar zeg Cruijff, en je denkt aan de mythe van nummer 14. Dat flying kick doelpunt voor Barcelona. Slaloms en dribbels, achteloos ogende maar briljante passjes voor Ajax en in Oranje. Die geniale curvebal tegen ADO. De stift tegen Haarlem. De Cruijff-turn tijdens Nederland – Zweden. Cruijff zal heus niet elke keer briljant zijn geweest, maar het is wat beklijft. Bij wie hem heeft zien spelen, maar ook bij wie alleen de beelden en verhalen kent.

Misschien is dat later (of zelfs nu al) wel zo met Alonso. Dat je denkt aan de knappe optredens met een aftandse Minardi in 2001. Dat je die eerste zege terugziet, Hongarije 2003 met Renault, waar hij Michael Schumacher op een ronde zette. Of de winnende eindsprint op een natte Nürburgring in 2007. Hoe hij zijn kansen perfect verzilverde op Fuji in ’08. In 2010 ijskoud van pole naar de zege reed in de verzengde hitte van Singapore, met Sebastian Vettels hete adem in zijn nek. Zijn complete titelcampagne in 2012, met een Ferrari die eigenlijk geenszins kampioenschapsmateriaal was. Al die keren de laatste afgelopen dat hij het maximale uit een manke McLaren sleepte – vijfde in Monaco en Amerika in 2016, P1 in Q1 op een nat Silverstone in 2017, het gevecht met Lewis Hamilton in Mexico dat jaar. Toch nog zevende worden in Bakoe, 2018, na in de eerste ronde op grote achterstand op maar twee wielen de pits in te zijn gereden.

Een rode draad in alle herinneringen aan Alonso zal waarschijnlijk ook zijn ’talent’ zijn op het verkeerde moment het verkeerde team te kiezen. Vaak na een conflict. Iets wat Cruijff niet vreemd was. Met Alonso, een echte aanvoerder, was het ook vaak politiek. In 2007 verscheurde de tweestrijd met Hamilton (samen met een spionageschandaal) McLaren, met Kimi Räikkönen de lachende derde in de titelstrijd. Alonso ging terug naar Renault, en daarna naar Ferrari. Na vijf jaar had hij daar genoeg van de ups and downs. Terwijl Ferrari zich nadien heeft opgericht, verspeelde Alonso zijn laatste vier seizoenen bij McLaren. Het lukte daar nooit alsnog de kampioenschappen te winnen die bij zijn status en mythe passen – waar die ‘maar’ twee titels schril bij afsteken.

Net zoals de voetbalfan elke keer dat Cruijff zijn voetbalschoenen strikte wist dat ‘nummer 14’ met elk balcontact iets magisch kon laten zien, weet iedere Formule 1-fan dat dit zo is wanneer Alonso zich in een bolide laat zakken. Altijd gedreven, elke ronde onverbiddelijk aan het pushen. De laatste keer dat hij dat in de Formule 1 deed, is echter alweer meer dan een jaar geleden, november 2018. De blik is, na Le Mans-succes, tegenwoordig op Amerika gericht, om dan maar met de triple crown een carrière te bekronen waarin het in de koningsklasse aan hoofdprijzen ontbrak.

Lees hier alle delen van het Startnummer terug!