Bottas is de achtste Fin in de Formule 1 en de vijfde met een zege achter zijn naam. Een verhouding waar bijvoorbeeld Nederland (vijftien Formule 1-coureurs, één winnaar) een puntje aan kan zuigen, zeker aangezien Finland nog geen derde van de bevolking van Nederland telt. Over de ‘autosportopvoeding’ in Finland – historisch gezien ondanks alle Formule 1-successen rallyland bij uitstek – is veel gezegd en geschreven. Het leverde op een bekend F1-forum ooit de meme op dat alle Finse coureurs ergens tussen de duizend meren en besneeuwde bossen in een fabriek van de band rollen, inclusief fotocollage van zo robot-achtig als mogelijk kijkende Finse coureurs. Toch is het onderkoelde geen gebrek aan personality. Zie de populariteit van Bottas’ landgenoot Kimi Räikkönen, of luister naar diens boordradio’s. Wat dat betreft was die van Bottas zondag – “ik wil dat jullie in de slotronden minder tegen me praten” – typerend. Geen: “Laat me met rust, ik weet wat ik doe”, zoals Räikkönen ooit riep, maar beleefd doch dringend monotoon. Gespeend van enige opwinding, zoals tegenwoordig bij de ontdooide Iceman Räikkönen nog wel eens te horen is als hij gefrustreerd rondrijdt.
Häkkinen vatte zijn bijnaam ‘The Flying Finn’ soms wat letterlijk op.
Met Hamiltons vorige teamgenoot Nico Rosberg, een halve Fin, zat dat wel anders. Met hem vocht Hamilton toen er eenmaal titels op het spel stonden een drie jaar durende oorlog uit. Ook met deze quasi-Fin deelt Bottas iets: zijn werklust. Rosberg koppelde die aan een indrukwekkend intellect, maar was misschien té cerebraal, internaliseerde de vaak erg persoonlijke tweestrijd met Hamilton wellicht te zeer. Zijn ‘niets kan me raken’ leek vooral een mindset, maar lijkt bij Bottas inherent. Als er al spelletjes worden gespeeld, raken die hem niet, net zoals hij ook na tegenslag het hoofd koel houdt. Zie hoe hij de spin in China van zich af schudde, net als het gebrek aan race pace in Bahrein, of hoe hij zich zondag herpakte nadat hij zich verremde en de race vervolgens foutloos uitreed met Sebastian Vettel in zijn nek.
De relatie tussen Bottas en Hamilton is nog warm.
Of er echt ijs door de aderen van al die Finse coureurs loopt? In elk geval een flinke dosis Finse sisu. Vrij vertaald: moed, strijdlust, onverstoorbare volharding, ongeacht de uitdaging. De Formule 1 zag dit voor het eerst bij de eerste Finse racewinnaar en kampioen Keke Roberg. Of Bottas de voetsporen in de sneeuw van de Finse fabriek naar de Formule 1 óók verder naar een titel kan volgen – zoals Rosberg, Häkkinen, Räikkönen en, vooruit, Rosberg junior voor hem – moet de tijd uitwijzen. Met zijn eerste zege heeft hij in elk geval een belangrijke eerste stap gezet, weet hij ook zelf: “Ik heb altijd in mijn eigen kwaliteit geloofd, maar het is goed dat met zo’n resultaat als dit bevestigd te krijgen.” En voor wie zondag die eerste uitroep van vreugde over de boordradio heeft gemist, of het misschien niet geloofde toen Bottas (echt) op het podium stond te lachen, herhaalt hij het nog maar: “Ik ben heel blij.” Finnen zijn dan wel koel, als er iets te vieren valt, doen ze dat zeker. Of zoals Bottas Formule 1 vorig jaar vertelde over wat hij zich herinnerde van zijn eerste podium, in 2014. “Het voelde super, maar de dag erna had ik een vreselijke kater. Het was een mooie mijlpaal. Het voelde destijds als winnen, maar na een aantal podiumplekken wil je natuurlijk meer.” Dat heeft hij nu. Genoeg is het natuurlijk alsnog niet, voor wie én ambitieus is én onder de al zo vaak boven de hoogste trede van het podium gehesen Finse vlag strijdt. “Hopelijk volgen er nog veel meer zeges.”
Bottas heeft zichzelf en Mercedes-teambaas Toto Wolff (die vroeger eveneens bij zijn management betrokken was) al reden tot lachen gegeven.
