Iedere amateur-coureur weet (of zou moeten weten), dat de eerste man van een tweegevecht twee dingen kan doen om dat gevecht te winnen. De beste oplossing is natuurlijk om zo hard te gaan dat hij de tweede man uit zijn slipstream (in dit geval: uit de DRS-zone) rijdt. Dan kan hij zijn eigen (dus: snelste) lijnen rijden en loopt hij bovendien niet de kans om op de streep vanuit de slipstream te worden verrast.
Als dat geen haalbare kaart is, doet de eerste man er goed aan om van dat tweegevecht een driegevecht te maken. Dan komt immers de tweede man (zijn directe concurrent) tussen twee vuren te zitten. Daardoor kan de tweede man niet meer rücksichtlos de eerste man aanvallen, zonder het risico te lopen dat hij zelf door de derde man wordt verschalkt.
In het geval van Alonso/Webber zou die derde man nota bene Massa zijn geweest, Alonso’s teamgenoot en slaaf. Een gouden kans dus, zou je zeggen. Als Alonso enkele chicanes onopvallend iets langzamer zou hebben doorgereden, had Massa gemakkelijk bij Alonso/Webber kunnen aansluiten. Dan was er dus zo’n driegevecht ontstaan: Allons/Webber/Massa oftewel Ferrari/Red Bull/Ferrari.
Volgens mij zou Alonso daarmee twee dingen hebben bereikt. Ten eerste: Webber had Alonso niet meer onbezorgd kunnen aanvallen zonder de kans dat hij zelf door Massa wordt ingepakt. Ten tweede: zelfs als Alonso Massa niet nodig had om van Webber te winnen, dan nóg had Alonso zijn team, zijn teamgenoot én zichzelf een dienst kunnen bewijzen.
Om te beginnen had Alonso teamgenoot Massa een reële kans gegeven om Webber van de derde plaats te verdringen. Dat zou Massa op eigen houtje nooit zijn gelukt. Daarnaast is Webber een serieuze WK-concurrent van Alonso, en is Ferrari een serieuze concurrent van bijvoorbeeld Mercedes. Webber derde of vierde scheelt drie WK-punten. Dat kan aan het einde van het seizoen zomaar een plaats schelen tussen Alonso en Webber, maar ook tussen Ferrari en Mercedes.
Het is me dan ook een raadsel, waarom al die vanuit de Ferrari-fabriek en de Ferrari-pits meekijkende race strategists dit zo hebben laten gebeuren. Of…. ?
Want bij Alonso, bij wijze van halve grap ook wel de echte teambaas genoemd in plaats van Domenicali, lijkt de tot voor kort onvoorwaardelijke liefde voor Ferrari ineens zéér voorwaardelijk. Tweede man Massa krijgt al jaren omstreeks deze tijd van het jaar te horen dat hij eigenlijk niet deugt.
Op Monza kreeg Massa tijdens Q3 de opdracht om voor baas Alonso een goede slipstream te verzorgen en daarmee zijn eigen startpositie min of meer op te geven. Dat is op zichzelf OK, want Ferrari betaalt Massa al jaren een godsvermogen en krijgt daar qua resultaten bar weinig voor terug. Behalve afgelopen zaterdag dan, want het een-tweetje van Ferrari mislukte jammerlijk. Zoiets kan overigens gemakkelijk door de voorliggende rijder worden gesaboteerd, maar dat terzijde.
In elk geval kwam Alonso uiteindelijk op de derde startrij terecht: één plaats en – erger nog – één rij achter uitgerekend Massa (dankzij de onvrijwillige medewerking van Webber). Vettel is behalve wereldkampioen ook kampioen bij-de-start-zo-hard-mogelijk-maken-dat-je-wegkomt. Dus als je tegen hem een vuist wilt maken, moet je er vanaf het begin goed bij zitten. Dat werd Alonso onmogelijk gemaakt door het optreden van zijn hoogstpersoonlijke tweede rijder. Het zal wel geen kwade opzet zijn geweest, maar tóch: dááág allerlaatste kans op het wereldkampioenschap!
