Jarenlang hebben we collectief lopen schelden op saaie circuits op bizarre locaties in de wereld. En toen kwam Austin, Texas.

Je kan er nooit helemaal zeker van zijn of het circuit in Texas een gelukkige toevalstreffer was. Geholpen heeft in elk geval het driedimensi­onale karakter van het landschap aldaar. Tweedimensionale linker- of rechter­bochten zijn natuurlijk gebruike­lijk, behalve dan op ovals. Als daar ook nog eens omhoog/omlaag bij komt, heb je niet minder dan vier driedi­mensio­nale mogelijkhe­den: links/omhoog, links/omlaag, rechts/omhoog en rechts/om­laag. Plus de mogelijkheid om visueel-saaie rechte einden een beetje op te vrolijken.

Wat zijn van oudsher de (voor de toeschouwer) leukste en (voor de coureur) meest uitda­gende circuits? Denk dan aan de Nürburgring, Spa, Sao Paulo, Clermont-Ferrand (de ter ziele gegane Franse mini-Nürbur­gring, Zandvoort natuurlijk en – meer op lokaal niveau – vele kleinere Engelse circuits als Brands Hatch, Mallory Park en Lydden Hill. Niet toevallig zijn die allemaal gelegen in heuvel­ach­tig terrein. Wat mij betreft mag Austin, Texas aan dit rijtje worden toegevoegd.

Maar waar ik het eigenlijk écht over wilde hebben is: de ontwerpers van dit circuit hebben een serieuze innovatie op hun naam gebracht. Alweer: was dit toeval of echt gepland? Ik doel op die enorme, trechter-achtige uitloop aan de ingang van Turn 1, een tweedeversnellingbocht, in combi­natie met onbeperkte ‘ontsnap­pings­mogelijkhe­den’ voor al te optimisti­sche cou­reurs.

Toegegeven, je moet er maar de ruimte voor hebben. Maar verder lijkt dit dé oplos­sing te zijn van het aloude pas­seerprobleem in de Formule 1. Met als bonus, dat het er op de televisie ook nog eens fantastisch uitziet: vier man die elkaar op het rechte eind DRS-over-DRS inhalen. Iemand helemaal inhalen hoeft niet eens. Half werk is voldoende om met kans op succes vier rijen dik de anderen uit te remmen. En dat alles kan gewoon zonder tranen aflopen, zolang iedereen elkaar maar de ruimte gunt die vóór in en ná de bocht ruimschoots voorhanden is. Zodat het hele feest een ronde later kan worden herhaald.

Formule 1-hoofdredacteur Arjen van Vliet zegt, dat de interesse van TV en pers het welslagen van een nieuwe Grand Prix bepaalt. Zal best waar zijn. Maar als de Formule 1 nu nóg geen vaste waarde in Amerika wordt, dan lukt het nooit meer. Ik kan niet wachten op de volgende United States Grand Prix.