Wat zal hij in Wenen, uitgerekend op de avond van zijn officiële kroning tot wereldkampioen op het FIA-gala, zitten gniffelen om alle reacties en commotie die is ontstaan door de annonce dat hij per direct uit de Formule 1 vertrekt. Nico Rosberg verlaat zijn natuurlijke habitat met een luide knal en dikke middelvinger. Pas 31 jaar oud.
Hij is volgens velen de ideale schoonzoon. Qua gedrag is hij dat zeker. Rosberg kent zijn vrouw Vivian al sinds ze samen speelden in de zandbak. Trouw, loyaliteit en empathie behoren tot zijn standaarduitrusting. Kom daar anno 2016 nog maar eens om. Maar wie wel eens een (goed) gesprek met hem heeft gevoerd, herkent meteen een vorm van beschaving. Hij is netjes opgevoed, eloquent. Rosberg daagt intellectueel graag uit, wil meer dan alleen antwoorden. Noem het sparren, interviews met hem zijn vaak wapengekletter. Niets is bij hem vanzelfsprekend. De wedervraag is nooit ver weg.
Op 20 oktober sprak ik Rosberg bijna een half uur één-op-één, zoals dat heet, in Mercedes’ onderkomen op het Circuit of the Americas in Austin. Zijn vriend en persoonlijke assistent Georg Nolte schoof ook aan. Geen enkel onderwerp was taboe. Persoonlijke vragen? Geen probleem. “Mag ik ook weigeren?”, vroeg hij. “Want ik haat persoonlijke vragen.” Tuurlijk. Jij bepaalt de grens. Geen vraag bleef uiteindelijk onbeantwoord.
Rosberg vertelde openhartig over zijn jeugd tussen de chic van Monte-Carlo, had er zin in. Nu wel. Een jaar of vijf geleden zat ik ook eens tegenover hem. Toen verdeed ik mijn tijd. Ik liet hem na exact twee minuten verbouwereerd achter na het legen van een glas water. Hij gedroeg zich als een vervelend, zelfingenomen en wijs mannetje.
Ik vreesde in Amerika het ergste, maar herkende hem niet terug. De laatste jaren heeft hij hard aan zijn imago gewerkt. Op sociale media kroop hij uit zijn cocon, deelde zijn levensgeluk en verdriet – ook privé – met de wereld. Rosberg creëerde er een gezicht, stelde zich kwetsbaar op. Hij – correct, sportief en soms met een kwinkslag – kreeg de gunfactor. Het gaf hem eindelijk een identiteit. En dat werd tijd. Want niemand in Duitsland beschouwde die goud gelokte jongen uit Monaco ook als Duitser.
De afgelopen jaren, met zijn oude jeugdvriend Lewis Hamilton als rivaal, waren voor hem een kwelling. Al hield hij zich groot. Rosberg werd vaak neergezet als bijrijder van Mercedes, gedoogd om het Duitse gehalte bij de firma uit Stuttgart te vertegenwoordigen. Hij kreeg een hoop ellende over zich heen, werd veel bekritiseerd en vaak afgeschoten. Rosberg trok er zich weinig van aan. “Ik blijf net zo lang doorgaan tot ik de beste Formule 1-coureur heb verslagen”, klonk het steeds oprecht en strijdvaardig. Dat lukte hem in 2016. Eindelijk. Hij bracht Hamilton vooral mentaal in de war. Zijn enige kans op succes, zo besefte hij.
In Abu Dhabi huilde hij na het veroveren van de heilige graal bijna permanent. Zelden heb ik iemand zo opgelucht en oprecht blij gezien. Alsof zijn levensmissie was voltooid. Dat blijkt nu, vijf dagen later, dus ook zo te zijn. Met een briefje op Facebook waarin hij zijn afscheid aankondigt, heeft hij de hele wereld te grazen genomen. Nico Rosberg was flauw van de permanente geestelijke oorlog met Hamilton, het eeuwige gezeur van zijn criticasters, de immense druk en de risico’s van het vak. Hij gaat het familiegeluk met vrouw en dochter optimaal exploiteren. Daar word je heel wat ouder mee. Rosberg, intelligent als hij is, weet het.
In de woestijn zette hij zichzelf op 27 november 2016 voor de eeuwigheid bij in Formule 1’s geschiedenisboeken, zijn vertrek vijf dagen later getuigt van lef. Want wie had dat gedacht van die lieve, aardige en sociale jongen die door bijna iedereen als saai is bestempeld?
Nico Rosberg is helemaal niet saai. Hij is gewoon slimmer dan iedereen.
