Na een jaar afwezigheid is de Grand Prix van Duitsland terug op de kalender. Op Hockenheim. Zelf was ik daar exact twintig jaar geleden voor het laatst, voor mijn allereerste GP-bezoek.
Na vijf keer de Masters of Formula 3 op Zandvoort te hebben bijgewoond, vond ik dat ik klaar was voor het echte werk. Tijdens een wandeling naar de vlak bij onze middelbare school gelegen Snackerij had ik het met een paar klasgenoten over de Formule 1 en bleken zij ook wel interesse te hebben om eens naar een Grand Prix te gaan. Eentje haakte af, de ander kreeg net als ik het budget wel rond en toestemming van zijn ouders.
’s Ochtends in alle vroegte, zeg maar gerust ’s nachts, werden we door onze ouders gedropt op het Stadionplein om daar op de bus te stappen naar Hockenheim. Een lange rit waar me weinig van bij is gebleven, alleen wat vaag radioverslag van de Olympische Spelen in Atlanta (altijd nog beter dan een Beatles-bandje op repeat tijdens een nog langere reis naar Spielberg enkele jaren later). En een goede sfeer aan boord. Aangekomen op onze bestemming zochten we onze plaatsen op de tribune op, na waarschijnlijk nog wat broodjes worst te hebben ingeslagen, waar we een mooi uitzicht hadden op de eerste bocht.
De start van de race op Hockenheim in 1996.
Ook op de tribune was de stemming opperbest, ondanks de matige startplaats van Jos Verstappen in zijn Arrows en het feit dat hij al in de eerste ronde werd geëlimineerd. Mijn favoriete coureur Pedro Diniz had zich zowaar eens voor Olivier Panis gekwalificeerd en startte als elfde, een evenaring van zijn beste startplek van het seizoen. Hij had er niet veel aan; halverwege de race ontplofte zijn motor. Hij was daarin zeker niet alleen. De klap kwam het hardst aan bij Gerhard Berger, wiens Renault een paar ronden voor het eind sneuvelde terwijl hij aan de leiding lag. Damon Hill kreeg daardoor de zege in zijn schoot geworpen.
Damon Hill wint de Grand Prix van Duitsland in 1996.
Na het vallen van de vlag moesten we ons al snel weer verzamelen bij de bus om de nog langer te duren lijkende terugreis aan te vangen, dus veel meer dan een paar honderd meter van het circuit heb ik niet gezien. Inmiddels is de omloop een flink stuk ingekort, waarmee veel charme verloren is gegaan. Toch is het ontbreken van de lange rechte stukken niet het grootste probleem. Het mooiste aan de Grand Prix op Hockenheim was altijd wanneer de coureurs het Motodrom binnenreden en daar werden begroet door een uitzinnige menigte. En die is helaas ook voor een groot deel verdwenen. De Duitsers lijken door alle successen van Michael Schumacher, Sebastian Vettel en Mercedes juist wel een beetje F1-moe te zijn geworden.
Gelukkig zorgt Max Verstappen ervoor dat er weer veel Nederlanders naar Hockenheim afreizen. Hopelijk keert daarmee ook de unieke sfeer van Hockenheim terug. Afgaande op de goede Nederlandse vertegenwoordiging bij de vorige races, mag dat geen enkel probleem zijn. Ik had het graag zelf opnieuw meegemaakt, maar mijn collega’s willen ook wel eens naar een race, dus ik zal het nu vanaf de bank moeten volgen. Laten we hopen dat we allemaal van een mooie race kunnen genieten en Duitsland een vaste waarde blijft op de Formule 1-kalender. Het is immers nog altijd een stuk dichterbij dan de meeste andere Grands Prix.
