Op de race van Max Verstappen in Monaco was niks aan te merken. Sterker nog het was knap gedaan: achteraan starten en dan alsnog als negende eindigen. Met een tevreden gevoel stond hij na afloop pitreporter Jack Plooij te woord. In eerste instantie had hij een heel duidelijk verhaal tot zijn allerlaatste opmerking, die nu, drie dagen later, nog steeds in mijn hoofd rondzingt.
Door de gevolgen van zijn crash tijdens de derde vrije training op zaterdag kon hij niet deelnemen aan de kwalificatie. Wat hem op veel kritiek kwam te staan. Nog niet eerder werd ik in één dag tijd zo vaak aangesproken op het rijgedrag van ‘onze Max’. Ook teambaas Christian Horner was boos: “Max moet hiervan leren en stoppen met het maken van zulke fouten.” Verstappen heeft kritiek op zijn agressieve rijstijl consequent van de hand gewezen, maar Horner hoopt desalniettemin dat dit incident ervoor zorgt dat hij zijn benadering gaat veranderen. “Ik weet niet wat er anders nog meer moet gebeuren”, verzuchtte hij.
Verstappen noemde het vooral pijnlijk. Wat goed te begrijpen is. Je hebt een auto waarmee je kunt winnen en dan moet je van de zijlijn toekijken hoe nota bene je teamgenoot de pole pakt. En een dag later er zelfs met de zege vandoor gaat. Volgens de Limburger heb je die pijnlijke momenten soms nodig om beter te worden. Wat heel plausibel klinkt, maar zijn opmerking daarna vond ik op zijn zachtst gezegd opmerkelijk: “Het ergste zou zijn als je niet snel genoeg bent, maar daar ligt het probleem niet.”
Die snelheid is het probleem ook niet, daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. Max Verstappen is één van de rapste, meest getalenteerde coureurs van het huidige veld. Helmut Marko en Red Bull Racing waren bereid hun nek uit te steken door hem al op 16-jarige leeftijd te contracteren. Ze geloofden én geloven in hem. Want hij is snel. En als je snel bent, kun je winnen. Mits je daar de juiste auto voor hebt.
Hoe vaak hebben we Verstappen vorig jaar niet horen sikkeneuren als zijn auto (lees: Renault-motor) weer eens de geest gaf. Hij wilde zo graag laten zien wat hij in huis heeft. En nu heeft hij zo’n auto (weliswaar niet op elk circuit) waarmee je kunt winnen en doet hij het niet.
Hoe kan dat nou toch? Want zogezegd aan de snelheid ligt het niet. En juist daarom doet het zo’n pijn. Bij Red Bull, maar ook bij de fans. We weten allemaal dat hij bij machte is races te winnen. Als Verstappen de snelheid van een coureur als Ericsson zou hebben, was het lang zo erg niet geweest. Dan is de verwachting namelijk niet zo hoog. Maar vooral omdat Verstappen alles in huis heeft om goed te scoren, is het dit seizoen steeds een bittere pil wanneer dat niet lukt.
Over het algemeen geldt: van tegenslag kun je groeien. En beter mensen worden, een sterkere persoonlijkheid, maar ook een betere coureur. Als je tenminste wilt leren van je fouten. Maar bij Max heb ik vaak de indruk dat hij daar allemaal niet zo mee bezig is.
Desgevraagd verklaarde hij eerder dit jaar tijdens een exclusief interview met
FORMULE 1 nooit te lang stil te staan bij tegenslag. Bij succes evenmin, maar daar gaat het nu even niet om. Wat geweest is, is geweest: luidt zijn redenatie. “Ik kijk nooit veel terug”, erkent hij. En zelfreflectie dan? Verstappen: “Je denkt wel eens over bepaalde dingen na, maar het is niet zo dat ik alles ga analyseren. Ik doe dat na een race meestal meteen zelf en dan is het ook klaar. Soms kijk ik beelden terug, twee minuutjes ofzo. Ik maak me nooit zo snel ergens druk om. Mijn vader dacht vroeger soms dat ik me juist iets meer zorgen moest maken over tegenslagen, maar ik bleef vaak relaxed en deed gewoon mijn ding.”
En dat is wat hij nu ook lijkt te doen. Maar nu we dit seizoen nog geen incidentvrij raceweekend gehad hebben, terwijl de teller al op 6 staat, is het wellicht tijd om bovenstaande aanpak te veranderen. Verstappen is zelf altijd de eerste die stelt dat leeftijd geen rol speelt. En qua racevaardigheden heeft hij daar natuurlijk helemaal gelijk in. Maar qua levenservaring loopt hij natuurlijk wel achter op de oudere garde. Als je jong bent zoals Max (20) denk je de wijsheid in pacht te hebben.
We’ve all been there. Verstappen doet wat hij altijd gedaan heeft en wat voorheen ook voor hem werkte.
Maar dit is Formule 1. De belangen die nu op het spel staan en het geld dat daarmee gemoeid gaat, is niet iets waar je lichtzinnig mee om mag gaan. Een zelfreflectie van twee minuten na de race volstaat gewoon niet meer.
En dat zeg ik niet om maar een kritisch stukje te kunnen schrijven. Dat zou wel heel makkelijk scoren zijn. Ik vind Max Verstappen een geweldig coureur. Hij is een genot om naar te kijken en een aardige vent bovendien. En ik zou niets liever willen dan hem zien floreren in de Formule 1. Sinds mijn F1-debuut in 2001 was het lang wachten op Nederlands succes. Het Wilhelmus hoorden we alleen als in het voorprogramma de Porsche Supercup-race gewonnen werd door Patrick Huisman, Jeroen Bleekemolen of Ho-Pin Tung. Maar nu hebben we een Nederlander die ook in de Formule 1 kan winnen. Die nota bene niet eens de beste auto van het veld nodig heeft om geweldige dingen te laten zien. Alleen gebeurt dat dit jaar nog niet. En op de vraag hoe dat kan, kan maar één iemand antwoord geven. Maar dan zal hij daar wel iets langer dan twee minuten over moeten nadenken.
